Kendini bir yere ait hissetmek çok önemli. Örneğin bir ülkenin vatandaşı, bir kentin, köyün, bir okulun, üniversitenin ya da bir şirketin mensubu olmak, o kişi için gurur kaynağı olmalı, göğsünü gere gere “Ben şuralıyım, şuradan mezunum” diyebilmelidir.
Peki kaçımız hangi konuda bunu canı gönülden haykırıyoruz, kaçımız şikayetin ötesine geçebiliyoruz?
Bu noktada sorun vatandaşta, çalışan da ya da öğrencide mi yoksa ülkeleri, kentleri ya da kurumları yönetenlerde mi?
Başka konular bir yana, bu konuda kabahatli aramak, en son yapacağımız iş olmalı. Neden mi?
Aidiyet hissi, o sık sık sözünü ettiğimiz ortak değerlerimizden birisi haline gelmeli ki, kederde, tasada, sevinçte hep birlikte ağlayalım, hep birlikte gülelim, coşalım.
Hangi konuda ne kadar itilmiş, kakılmış, kırılmış olsak da, ülke sevdasından, hemşehrilik gururundan, okulların bize kazandırdıklarından, işyerlerimiz için döktüğümüz alın terinden asla taviz vermemeliyiz.
Eleştiri olmaz mı, elbette olur ama orayı değerli yapanlardan yani zincirin halkaların biri de siz,biz olduğumuza göre, görevimiz o halkayı çürütmek değil, daha da güçlendirmek olmalıdır.
Ülkeleri, kurumları, kentleri, üniversiteleri güçlü kılan da budur.
Nasıl ki futbolda kulüp taraftarlığından kolay kolay vazgeçmiyorsak, bu konudaki titizliğimizi hatta çok daha fazlasını ülkemize, kentimize, ailemize içinde bulunduğumuz kurumlara karşı da göstermeliyiz ki, bizimle, sizinle daha güçlü hale gelsinler.
Dünyanın en iyi üniversitelerini, en güçlü ülkelerini, en büyük şirketlerini, en kalkınmış kentlerini o noktaya getiren en önemli ayrıntılardan birisi de o çok ciddiye almadığımız aidiyet hissesidir.
Eksik varsa siz tamamlayın, yanlış varsa siz düzeltin ama oranın bir parçası olmaktan asla vazgeçmeyin!..
