Değişim, özellikle de eğimdeki değişim ideolojik değil pedagojik, genel değil bireysel, sınav odaklı değil üretim odaklı, uzaktan değil yüz yüze, ezberci değil sorgulayıcı, dayatmacı değil paylaşımcı olmalıdır.
Her şeyden önemlisi de huzursuzluk, bezginlik, karamsarlık, kararsızlık, işsizlik kaynağı değil, tam aksine huzurun, istihdamın, özgüvenin ve refahın motivasyon lokomotifi olarak düşünülmelidir.
Çocuklarımıza okumayı, öğrenmeyi , araştırmayı, üretmeyi, ticareti, girişimciliği, rekabeti ve hangi işi yapmıyor olurlarsa olsunlar en iyisini yapma ilkesini kazandırmalıyız.
Sürekli şikayetçi olan deği, karşılaştığı her soruna çözüm üretmeye odaklanmış bir kişilik kazandırmalıyız.
Eğitim ve öğretimin, onlarca hatta yüzlerce hedef ve kazanımları vardır. Onların tümünü bir kenara itip sadece sınavlara odaklanırsak, hataların en büyüğünü yapmış oluruz ve biz bunu 50 yıldır yapıyoruz.
Eğitimi yeniden dizayn etmeye soyunduk ya da soyunacaksak, bunun oldu bittiyse getirilmemesi gerekir!
Ekonomiye verilen önemin, dikkatin ve zamanın çok daha fazlası eğitime harcanmalıdır. Yoksa gerçekleştirilen reformların hiç birisi kalıcı olmaz!..
Sorularımızı sormaya devam edelim:
“Okul öncesi eğitim zorunlu olmalı mı, liselerde 4 yıllık eğitime devam edilmeli mi?..”
