20, 30 yıl öncesine kadar diploma her şeydi. O olmadan çaldığınız her kapı, adeta yüzünüze kapanıyordu. Bu konuda siyasetçiler üzerine yoğun baskı oluştu. Onlar da her mahalleye bir okul, her kente de bir üniversite açtı. Sonuç? Tam bir erozyon!..
İşe göre diploma odaklı eğitim yapacağımıza diplomalıya göre iş yaratmaya çalıştık olmadı. Ara insan gücünü ve usta / çırak geleneğini yok ettik. Sınav odaklı eğitimin köleleri haline geldik.
Spor ve resime ilgi duyanları, müziği ve estetik değerleri bir yaşam biçimi olarak kabul eden ya da farklı alanlarda kendini geliştirmek isteyenleri yok saydık.
Peki alınan diplomalar bir işe yarıyor mu?
Kağıt parçası olmanın ötesine geçiyor mu?
Gençlere bir yetkinlik ve iş kazandırıyor mu?
Elinde bir değil bir kaç diplomasi olan, ben bu işin uzmanıyım diyebiliyor mu?..
Bu yüzdendir ki zorunlu eğitim çağındaki milyonlarca çocumuz ya eğitimini yarıda bıraktı ya da açık öğretime geçti.
Çocuk işçilik dünyanın her yerinde olduğu gibi bizde de olmaması gereken bir durum. Yasal olarak da zaten yasak ama gelinen nokta korkunç boyutlarda.
BM, AB gibi uluslararası kurumların öncelikle bu soruna çare üretmeleri ve yaptırımlar getirmeleri gerekir ama umurlarında bile değil.
Çare mi?
Çare siz, biz, hepimiziz.
Ne olur artık eğitimi ve çocuklarımızın, ülkemizin geleceğini ciddiye alalım...
