Eğitimde Taşlar Yerli Yerine Oturdu mu?..

Eğitimden beklentilerimizi, hedeflerimizi, hayallerimizi, dünyanın gidişatını ve en önemlisi de milli ve manevi değerlerimizi yeniden harmanlamalıyız...

Belki de fabrika ayarlarına yeniden dönmemiz gerekir. Çünkü onlar bu konuya çok kafa yordular!..

Sınav odaklı bir eğitim yüzünden tüm değerlerimiz yok oldu.
Eğitim eşittir, sınav ve puan haline dönüştü.

Giriş sınavlarında soru çıkıyorsa o ders önemli, çıkmıyorsa önemsiz hale geldi.

Tarihi, coğrafyayı, felsefeyi, sanat tarihini, kısacası sosyal bilimleri böyle feda ettik.
Üç beş ünite ve üç beş soruya indirgeyip, tarihinden, kültüründen kopuk, yaşadığı coğrafyayı tanımayan gençler yetiştirdik.

Sınavlarda soru çıkmadığı için estetik değerler kazandıran tüm dersler arada kaybolup gitti. Beton yığını ucube kentler böyle oluştu.

Nereye el atsanız lime lime dökülüyor ve biz hala günü kurtarmaya çalışıyoruz.
Böylesi bir sitemde öğretim yılı, iki yarıyıl olsa ne olur, dört dönem olsa ne olur!.

Kabahatliyi hiç uzakta aramayalım, kabahatli hepimiziz.
Bu yüzden, bize yarışır bir sistem oluşturma görevi de iktidarıyla, muhalefetiyle, genciyle yaşlısıyla, kentli ve köylüsüyle hepimize düşüyor.

Sanattan, estetik değerlerden, tarihinden, coğrafyasından, öz be öz kültüründen, iletişimden pazarlamadan, entellektüel birikimden yoksun, doktorlar, mühendisler, hakimler, öğretmenler, siyasetçiler kısacası hiç bir meslek olmaz!
Bu yüzdendir ki, dünyanın en iyi eğitim modellerini biz de dikkate almak zorundayız. Onlarda alan derslerinin oranı azalıyor, alan dışı dersler çeşitleniyor. Yani hem işini çok iyi bilen, yapan, üreten hem de ilgi alanlarına göre farklı renklere sahip gençler yetiştiriliyor.

Ne olur artık kafamızı kuma gömmekten vazgeçelim ve şu sınav tacirlerinden kurtulalım!..