Eğitim, her yaşta ve her düzeyde mutluluk kaynağı olmalı.
Öğrenmenin hazzı hiçbir şey de yok diyenler çok haklı.
Ama nedense, bizde tam tersi bir durum söz konusu.
Eğitim, deyince yediden yetmişe hepimizin yüzü buruşuyor.
Arkadaşlıklar da olmasa, öğrencilik yıllarını hatırlamak isteyen zor çıkar.
Sınavlardan sonra kitapların yakılması ya da çöpe atılmasına, mezun olunan okulun önünden bir daha geçilmemesine, sınav deyince envai çeşit küfür sıralanmasına hangi ülkede rastlanır?.. Peki ama neden?
Okulu ve öğrenmeyi mi sevmiyoruz?
Hayır.
Öğretmen ve arkadaşlarımızdan mı kaçıyoruz? Mümkün değil.
Peki o zaman bu kaçış, bu burukluk, bu isyankarlık niye?
Kısaca sistem diyelim.
Sınav odaklı müfredat, öylesine yüklü ve acımasız ki, en toleranslı olanlarımızı bile zıvanadan çıkartmaya yetiyor da artıyor!..
İşte gelen o mesajlardan bazıları:
. 2019 KPSS demeyin bana
. 2019 KPSS'de kontenjandayken atanamadık. Bizden başarısız olanları atadılar, puanımız “düşük hesaplandı.” 2018-2020'de 80 puanla yapılan sıralamaları biz 76, 77 puanla yaptık. Bu da bizi iki sene arasında başarısızmış gibi gösterdi, halbuki sıralamamız iyiydi.
. Çok büyük bir okulda matematik öğretmeniyim. Bu yaşta bu kaygı, stres gerçekten zulüm. 2010 KPSS unutulmadı henüz. Soruları çalanlar, buna göz yumanlar hala elini kolunu sallayarak geziyor. Bu ne ki!
. Çok merak ediyorum ben bebeğimi köşelere atıp ders çalışmaya çalışırken yerime hak etmediği halde atadıklarınız nasıl sefa sürüyor?
Ve sizlerin vicdanı gerçekten sızlıyor mu?
. 2020 KPSS'yi lütfen es geçmeyelim.
Bunca insanın emeği, çabası, mücadelesi asla unutulamaz. Belirsizlikle savaş halindeyiz resmen.
