Dünyanın en iyi üniversiteleri sıralaması yapılırken, giriş koşullarından öğretim üyelerinin bilimsel üretkenliklerine, mezunların kaç yılda iş bulduklarından aldıkları maaşa, kütüphanelerindeki aktif yayın sayısından alındıkları Nobel ödüllerine kadar her şeyi dikkate alıyorlar.
Bazen ilk 100'e gireceğiz diyen üniversitelerimiz çıkıyor. Çok komik, çünkü bu bütçelerle çok zor! Öğrenci başına düşen harcamalar, AR-GE bütçeleri, öğretim üyesi maaşları ve en önemlisi de özgürlük ortamı olmazsa olmazların başında geliyor.
Bizim o noktaya gelmemiz de “he” deyince olmuyor.
Dünya genelinde, aynı kentteki üniversiteler birleştirilerek sıralamada ön sıralara çıkmaya çalışılırken, biz böle böle girme şansı olan üniversitelerimizi de daha alt sıralara çekiyoruz.
Örneğin iki mezunu Nobel alan İstanbul Üniversitesi, parçalanınca, kafalar karmakarışık oldu, birbirinin aynı gibi olan iki üniversite ismi sıralama kriterlerini almak bullak etti ve adeta yok sayıldılar!..
Bu konulara çok kafa yormak ve her kriterin altını doldurmak gerekir.
Örneğin bu yıl, Boğaziçi Üniversitesi, Hukuk Fakültesi açtı.
Daha oturmuş ve ilan edilmiş bir kadrosu bile yokken puan sıralamasında kafadan birinci olursa hiç şaşırmamak gerekir. Çünkü bizde gözü kapalı tercih yapılıyor. Tercih sıralamaları da genelde üniversite yönünde oluyor!..
Dünya ölçeğinde çok iyi üniversitelerimiz yok mu? Fazlasıyla var ama sırtlarındaki öğrenci yükü nedeniyle, bilime, araştırma, dünyaya açılmaya çok zaman bulamıyorlar. Bir de politik tartışma ortamına çekilince, dikkatleri hepten dağılıyor.
Üniversiteler, ülkelerin ve toplumların lokomotifidir. Onlar ne kadar güçlüyse, ülkeler ve geleceğimiz de o kadar güçlüdür.
ABD'yi dünya lideri yapan parasının ya da ordusunun gücü değil, dünyanın en iyi üniversitelere sahip olmasıdır!..
