Kocaeli, Düzce, Van depremlerinden hemen sonra oradaydık. Acılar büyük, sorunlar bitmeyecek gibiydi. Tüm vatandaşlarımız gibi öğretim kurumları, öğrenci ve öğretim kadroları da derinden etkilenmişti ama çok kısa sürede eğitime devam edildi. Neden mi?..
Hayatın devam etmesi için acıları bir anlığına yüreğimize gömüp yola devam etmeliyiz. Yoksa çok daha büyük acılarla karşı karşıya kalabiliriz
Kocaeli’nde üniversitede taş üstünde taş kalmamıştı.
Pes edilmedi. Kollar sıvandı ülkemizin en sağlam ve en modern kampüslerinden birisi yapıldı. Dönemin rektörü, rahmetli Baki Komsuoğlu’nun verdiği onurlu mücadele çok çarpıcıydı. Depremden 40 gün sonra çadırda başlayan yeni öğretim yılı hiç kolay olmadı ama yılmadan yola devam edildi.
Düzce’de öğrenci, öğretmen ve halktan çok can kaybı oldu. Kent de bugünkü 10 kentimiz gibi yerle bir olmuştu.
Onlar da kısa süre okulları açtılar , öğrencileri ve ailelerini hayattan koparmadılar.
Van’da da acıların en büyüğü yanmıştı ama ona rağmen kısa süre sonra çadırlarda eğitime devam edildi.
Dönemin Rektörü Peyami Battal’ın üniversiteyi açık tutmak İçin verdiği mücadele unutulamaz.
Çok erken bir söylem olacak ama YÖK ve MEB eğitim kurumlarını bir an önce öğrenime başlamaları için harekete geçmeli. Bu konuda ne gerekiyorsa o hemen yapılmalı.
Neden mi?
Çocuklarımız bu zor ortamda okulda çok daha güven altında olacaklar. Amaç ders ya da sınavlar değil sağlık ve moralleridir.
Ne kadar zaman alır bilmiyoruz ama bu olabilecek en erken süre olmalı.
Bu konuda bu felaketi yaşamış ve o kentlerdeki eğitim meşalesini hiç söndürmemiş olan deneyimli kadrolardan destek istenebilir.
Eminiz ki anında bu kutsal görev için oraya koşacak ve gece gündüz demeden mücadele edeceklerdir…
Gün kabahatli arama günü değil yaraları sarma ve her şeye rağmen hayatı devam ettirme günüdür.
Sorup, soruşturulmasın mı, hesap sorulmasın mı?
Elbette sorulsun ama önce çarkları yeniden döndürelim.
Umutsuzluk değil umut saçalım...
