Öğrenciler mutlu mu?

Sınıfta kalma yok gibi, takdir teşekkür, tatil çok, karneler iyi ötesi. Peki öğrenciler arasında bir memnuniyet anketi yapılsa, acaba ne kadarı mutlu olduğunu söyler? Gittiği okulu, aldığı dersleri sevenlerin oranı yüzde kaçtır?
Daha da önemlisi, öğrendiği bilgilerin hayatta bir karşılığı olduğuna inananların oranı nedir?..
Şişirilmiş notlar, taktirli, teşekkürlü karnelerle öğrencileri ödüllendirdiğimizi sanıyoruz ama artık hiç birinin, hiç bir önemi yok, onun bile farkında değiliz.
En büyük baş ağrımız ise sınavlarla değersizleştirdiğimiz milyonlar.
MEB ve ÖSYM’nin yaptığı sınavlara, hemen her yıl 10 milyondan çocuğumuz giriyor ve 9 milyondan fazlası, sonuçlar açıklandıktan sonra ya kendisini değersiz hissediyor ya da öyle hissetmesi için elimizden geleni yapıyoruz...
Eğitimin hiçbir aşaması mutsuzluk kaynağı olmamalı tam aksine verilen her bilgi, alanı mutlu etmeli ki devamı gelsin.
Peki bu konuyu zerre kadar dikkate alıyor muyuz? Evet demek o kadar zor ki...
Doğru yönlendirme ve doğru insan gücü planlaması yapmadığımız sürece, mutsuzlar kervanına her yıl milyonlarca gencimizi katmaya devam edeceğiz.
Eğitimde yüzler gülmedikçe ne evlerde, ne de ülkede yüzlerin gülmeyeceğini hala anlayamadık. Onları mutlu etmek bu kadar zor mu?
Hele ki okulda...
Dünden bugüne, bu konuları o kadar çok konuştu ki artık laf değil, icraat zamanı.
Doğru teşhis konulursa, doğru tedavi yöntemleri uygulanır.
Bu yüzden eğitimden beklentilerimizi doğru tespit etmeliyiz ve ilk sırada “mutluluk” olmalı!..