Eğitimdeki en büyük baş ağrımızın sınavlar olduğunu dile getirmiş ve kaldırılıp, kaldırılamayacağını tartışmaya açmıştık. Çok değişik tespitler, öneriler ve çok sayıda da “böyle gelmiş, böyle gider” yönünde paylaşımlar geldi. Peki öyle mi olmalı?..
Gelin önce bir durum tespiti yapalım. Sınavlar neden böylesine önemli hale geldi onun ayrıntılarına bakalım:
Sınavlar önemli hale geldi çünkü sınav kazanamayanların parlak bir geleceği olmayacağı adeta kafalarımıza kazındı.
Sınav kazanamayan öğrenciler ve sınavlarda az ya hiç soru sorulmayan dersler değersizleştirildi.
Oysa her öğrencinin başarılı olabileceği bir alan ve her dersin farklı bir kazanımı vardı ve bunu hep göz ardı ettik…
Diploma her şey dedik, hiçbir şey oldu.
Yüzüne bakan yok!
Biri yetmedi, üçüncüsünü, beşincisini aldık. Üzerine mastır, doktora ekledik, yine çalınmadık kapı kalmadı ama hala iş bulan şanslı sayılıyor…
Son 50 yıldır sınavlarla başımız dertte. Merkezi sınav sistemi daha adil, daha güvenilir, daha yönlendirici olur dedik, tam tersi oldu.
Tavşanla kaplumbağa yarıştırıldı, sorular sürekli çalındı, hayal kurduğu mesleğe kavuşanlar ya da öğrenim gördüğü alanda iş bulanlar hep küçük bir azınlık olarak kaldı.
Peki onca emek, masraf ve en önemlisi de geri dönüşü olmayan zaman niye böylesine hovardaca harcandı?
Bu sorunun cevabı sağlıklı bir şekilde bulunmadan getirilecek her çözüm yolu, yanlışı devam ettirmenin ötesine geçmeyecektir.
Bu noktada kabahatli arama yerine yanlış olanı bulup onu değiştirmek çok daha doğru olacak ve boşuna zaman kaybını önleyecektir.
Sihirli formüller yerine doğru projeler üretmeliyiz.
Bazı çocukları, bazı dersleri değil tüm öğrencileri, tüm dersleri kucaklamalıyız.
Referansımız sınavlar, puanlar ya da diploma değil, üretim, istihdam, inovasyon, insangücü planlaması, refah ve mutluluk olmalı,
Bu mümkün mü diyen çok çıkacaktır.
Haklılar çünkü umutları çok kırıldı, çok büyük hayal kırıklıkları yaşadılar ama pes etmek yok… Nasılını hep birlikte bulacağız...
