Eğitim sistemimiz, on milyonlarca öğrencimizi, öğretmenimizi, velimizi adeta sınav köleleri haline getirdi. Öğrenmeyi, kendimizi geliştirmeyi, sosyalleşmeyi, paylaşmayı unutturdu, kardeşi kardeşe, en yakın arkadaşları birbirine rakip yaptı! Sonuç?
Sonuçlar ortada:
Ne akademik anlamda ne de beceri, özgüven ve daha iyi bir gelecek kazandırma konusunda başarılı olduğumuzu söylemek mümkün değil.
Mutlu muyuz?
Hayır?
Öğrenim gördüğümüz alanda bir iş bulabiliyor muyuz?
Bulanlarımız da var ama çok az.
Geleceğe umutla bakabiliyor muyuz?
Gönül rahatlığıyla “evettt” diye haykıran ara ki bulasınız.
Sınavlar adil, güvenilir, ayırt edici ve en önemlisi de yönlendirici mi?
Hayır, hayır, hayır.
Sınavların ardı arkası kesiliyor mu?
Biri bitiyor diğeri başlıyor.
Dershaneye gitmeyenimiz, özel ders almayanımız, yardımcı ders ve test kitabına ihtiyacı duymayanımız var mı?
Olanı zor bulursunuz.
İsteğimiz okulu, istediğimiz üniversiteyi, istediğimiz mesleği seçebiliyor muyuz? Bu şansı yakalayanlar var da, yüzde kaçımız?
Şu can alıcı soruyu hep birlikte bir kez daha kendimize soralım:
Eğitim ne için ve kimin için var?
Bizim için mi, sistem için mi?
Eğer iyi insan, iyi yurttaş, karşılaştığı sorun üstesinden gelen mutlu bireyler yetiştirmek için ise maalesef bu konuda da sınıfta kaldık.
Yok eğer dünyanın neresinde olursa olsun, o ya da bu sisteme köle yetiştirmek için ise çok başarılılar.
Hatta bu konuda “Eğitim, sisteme köle yetiştirme sanatıdır” diyenler var. Ülkemiz ve çocuklarımızın geleceği için bunu değil de neyi sorgulayacağız?..
Defalarca dile getirdiğimiz bu görüşler çerçevesinde dünden bugün ne değişti, geleceğe yönelik umudumuz hala var mı?..
Bu konuda sistemi ya da sisteme yön verenleri eleştirmeden önce kendimizi sorgulamalıyız? . Bırakın başkalarını her birimiz kendi ölçeğimizde özeleştiri yapabildik mi? . İlle de üniversite ve diploma isteyen bizler değil miydik?
. Kolay sınıf geçiren öğretmenleri ve sistemleri alkışlayan bizler değil miydik?
. Öğrenim gördüğü alanda ya da hiç iş bulamayan on milyona yakın üniversite mezunu varken, hemen her yıl üniversiteye 3 milyonun üzerinde başvuranlar bizler değil miyiz?
. Öğrencisi, öğretmeni, velisi ve diğer paydaşları ile 50 milyonluk bir aile olarak, siyasete yön verebilecek en büyük güç bizlerken, bu gücünün hala farkına varamayanlar yine biz değil miyiz?..
Daha onlarca madde sıralayabiliriz ama kabahatli değil çıkış yolu ve çözüm arıyoruz. Hem de acilen.
Eğitimdeki sorunlarımızı çözmeden diğer hiç bir sorunumuz çözemeyeceğimizi ne olur artık hep birlikte anlayalım...
