Ekonomideki sıkıntılar hepimizin canını sıkıyor. Peki “bütün bu yaşadıklarımızın kökeninde
de eğitim” var desek abartılı olur mu? Tüketen değil üreten, savuran değil tasarruf eden,
kopyalayan değil icat çıkaran nesiller yetiştirebilseydik böyle mi olurdu?..
Eskiden, “Yerli malı yurdun malı, herkes onu kullanmalı”,
”Ayağını yorganına göre uzat”,
”İlim Çin’de de olsa git öğren”,
”Köylü (üreten) milletin efendisidir”,
”Alınteri en kutsal değerdir”,
”Ülkesini en çok seven, en çok vergi verendir”
gibi ata sözlerimiz vardı.
Kafalarımıza kazınır ve yaşam biçimi haline getirilirdi…
Sınav odaklı eğitim sistemiyle birlikte hepsini unuttuk.
Daha çok test çözmeyi, daha çok üretim yapmaya tercih ettik,
Yerli ve milli ürünler yerine yabancı ürünleri kullanır olduk,
Öğrenme yerine ezbere yöneldik,
Yaratcılığımızı geliştirme yerine çocuklarımızı 4, 5 seçenekli düşünce kalıplarına mahkum
ettik,
Alın teri yerine kolay yoldan zengin olmayı, vergi kaçırmayı marifet saydık…
Değişen dünya koşulları ve özellikle de dijital dünya ve popüler kültür, çoçuklarımızı esir aldı,
okul ve eğitim maalesef bunun gerisinde kaldı! Kendini geliştiremedi, öğrencileri koruyamadı..
Global dünyada herkese bir rol veriliyor.
Bizim gibi çok nüfuslu gelişmekte olan ülkelere verilen rol ise gelişmiş ülkelerin ürettiklerini
“tüketmek”!
Ne olur artık bu sarmaldan kurtulalım…
Kıbrıs Barış Harekatı sonrası uygulanan ambargolar nedeniyle savunma sanayinde ve farklı alanlarda çok yol kat ettik.
Diğer alanlarda da katma değeri yüksek yerli ve milli üretime geçebiliriz.
Bunu canı gönülden ister ve bir yaşam biçimi olarak hayata geçirmek istersek, her şeyden önce eğitim sistemimizi buna göre dizayn etmemiz gerekir.
Yeni ve öncelikli hedeflerimizden birisi de aldığı kaliteli eğitimle hemen iş bulabilen, ürettikçe daha çok kazanan, mutlu olan, gözü dışarıda değil içeride olan, ürettikleriyle, ülkesiyle gurur duyan bireyler yetiştirmek olmalıdır…
Bu o kadar zor mu?
Kesinlikle hayır!
Yeter ki isteyelim…
