Bir anne, babanın çocuklarına bırakacağı en iyi miras eğitimdir. Bu dün de böyleydi, bugün ve yarın da farklı olmayacak. Peki algı da bu yönde mi? Keşke öyle olsaydı. Evet diyenlerin sayısı her geçen gün daha da azalıyor. Niye mi?..
Eğitim için harcanan emek, para ve en önemlisi de geri dönüşü olmayan zamana bakıldığında karışıklığını fazlasıyla aldığımızı söylemek abartılı olur.
Diplomalı işsizlerin ve okuduğuna pişman olanların sayısı zirveye ulaştı. Peki kabahat eğitimde mi yoksa eğitim sisteminin yanlış kurgulamasında mı?
Örneğin 12 yıllık etmek eğitim iyi bir yurttaş, iyi bir insan, yetkin bir birey olmak için dünya genelinde olmazsa olmazların başında geliyor. Anayasal zorunluluk haline gelmesi de bu yüzden.
Yaşam için değil de sınav ve diploma için eğitim modelini seçtiğinizde, en acısı da bu yanlışta ısrar ettiğinizde tüm değerler altüst oluyor.
Diplomalı ama işsiz ve mutsuz nesillerin yetişmesi işte bu yüzden.
İnsan gücü ve istihdam planlaması yapmak, üretim odaklı eğitime yönelmek, ilgi, yetenek ve hayalleri merkeze alan bireysel eğitimi öne çıkartmak o kadar zor mu?
Öğrencisinden öğretmenine, velisinden politikacısına, işvereninden çalışanına hemen herkesin daha iyi bir eğitim isteği söz konusu.
Peki o zaman neden sürekli patinaj yapıyoruz?
Bu sorunun cevabın sizlerden bekliyoruz...
