Sabah bir hışımla iş yerinden içeri giren arkadaşım, “Şimdiki servis sürücüsünün iletişim problem var” dedi. “Hayırdır” dedim. Servis aracı biraz gecikince, telefonla arayıp nerede olduklarını sormuş. Sürücünün verdiği cevap aynen şu olmuş: “Ne bileyim ben?”
Öyle ya nereden bilsin? Bu işi severek yapmıyorsa nereden bilsin. Zorunluluktan “Ne iş olsa yaparım” mantığıyla yaptığımız için “Ne bileyim ben” diye cevap vermesi gayet doğal. Uzmanlık, ülkemizde hak getire. Ehliyeti olması bir insanın servis sürücüsü olmasına yeter de artar bile!
Madalyonun öbür yüzüne baktığınızda ise ağzınız açık kalıp dinleme şansınız oluyor. Bazı sürücülere denk geliyorsunuz, onlar resmen sesli ansiklopedi gibi. Yol, trafik ve araçla ilgili bir başlarlar konuşmaya, şaşırır kalırsınız. Sanki aracı kendi yapmışçasına bilirler her bir parçasının özelliğini. Saatlerce konuşsalar dinlerim yorulmadan.
İşini sevmek, severek yapmak bu dünyanın en kıymetli şanslarından biri. Çok kıymetli bir yazarımız, “İşimi o kadar çok seviyorum ki, izne çıkma ihtiyacı duymuyorum” demişti. Düstur edinecek bir düşünce.
Bir öğretim üyesi tanırım. Bölünmeden çalışabilsin, kimse rahatsız etmesin diye yıllık iznini alır, ofisine gelir, oraya kendini kapatır, saatlerce doya doya çalışırdı.
Geçenlerde, çok okunmaktan yıpranmış bir kitabı cilde göndermiştik. Kitap geldiğinde yazarın adının değişmiş olduğunu gördük. Belki de kitabın yazarının yanlış yazıldığını düşünüp kendince inisiyatif alarak düzeltme yolunu seçmiştir. Kitabın yazarı olan Karl Marx, birden Kral Marx’a dönüşmüştü. Eminim yazar, bu olayı duysa pek çok güler, pek çok arkadaşına bundan bahseder, hatta üşenmeyip Engels’e yazdığı bir mektupta bile bundan bahsederdi.
Altını çizerek söylüyorum, ne iş yaparsak yapalım mutlaka bir fark yaratabiliriz. Mesleki tatmin ve iç motivasyon, başarıyı peşinden sürükleyecek en büyük etmenlerdendir.
