Üniversiteyi kazandığımda dünyalar benim olmuştu. Kazandığım üniversite, yaşadığım şehirde olduğu için aileme yük de olmamıştım. Devletin kredisine de başvurdum; ama geri ödeme şartı vardı. Burs hakkı çıkmasına rağmen ileride iş bulamam, borcumu ailem öder, korkusuyla almaktan vazgeçtim. Üçüncü sınıfa kadar üniversite harçlığımın yarısını ablamdan yarısını da babamdan finanse ediyordum. Yarı zamanlı iş bulup para kazanmaya başladıktan sonra, ablam ve babamdan "İkinci bir ricaya kadar harçlığımı kesmelerini" istedim.
Daha da bir hafiflemiştim. Bundan sonrası üniversite hayatından aldığım keyiften ibaretti. Keyiften kastım da ders sonlarında soluğu aldığım kütüphanelerdi. Fakülte kütüphanemiz, merkez kütüphanemiz ve yanı başımızdaki Beyazıt Devlet Kütüphanesi, en uğrak yerler arasındaydı. Bu kütüphanelerde araştırma yapmak müthiş keyifliydi. Saatlerce vakit geçirince insan kendini daha bir büyümüş, daha bir farklı hissediyordu.
İlgim gereği, solcu ve sağcı öğrencilerin yer yer atışmalarını uzaktan da olsa izlemek hoşuma gidiyordu. Hatta 2009 yılında Türkiye Komünist Partisi'nin başkanlığını yapan, şimdilerde de Türkiye İşçi Partisi saflarında milletvekili olan Erkan Baş da o yıllarda öğrenci hareketlerinde boy gösteren kişiler arasındaydı.
Amfilerde gördüğümüz dersler, fakültemizde yapılan konferanslar bize müthiş deneyimler kazandırıyordu. İletişim Bilimci Ünsal Oskay'ın da katıldığı bir konferans unutamadığım toplantılardan biridir.
Bunun dışında fakülte ve ev arasındaki gidiş gelişlerde kullandığımız vapur seyahatlerinin tadını da hiçbir lüks araçla yapılan gezintilere değişmem. Onun da tadı ayrıydı.
Diyeceğim o ki, üniversite hayatı, hakkıyla yaşanması gereken çok kıymetli bir yaşam evresidir. Umarım bugün sınava giren bütün adaylar bu keyfi yaşarlar.
