Dedecim bana kırklı yaşlarını anlatır mısın?
Neyi merak ediyorsun?
Mesela eğitimi nasıldı o yılların?
Dur şöyle bir düşüneyim. Sanırım 2020'li yılların başı olsa gerek.
Eğitim mükemmeldi yavrucuğum. O dönem müthiş öğrenciler yetişti. Liselerimiz, üniversiteye öğrenci gönderen fabrikalar gibiydi. Daha üniversiteye adım atmadan ilgi duydukları alanlarda çalışıyorlar, dünyanın en iyi dergilerinde makalelerini yayınlıyorlardı.
Birçok ülkede Türk koleji kurmuştuk. Örneğin Amerika'nın en iyi öğrencileri o koleje girmek için can atıyorlardı. Onlar liselerini bitirdikten sonra Türkiye'nin üniversitelerine gelmek için mektup yağmuruna tutuyorlardı bizi. Biz onların en iyi çocuklarını alıp kendi üniversitelerimizde yetiştiriyor ve onlardan maksimum faydayı alana kadar ülkemizde tutuyorduk. Kalan kalıyordu, bazıları ise ülkelerine dönüp orayı da Türkiye gibi yapma idealiyle yanıp tutuşuyordu; ama ülkelerine geri döndüklerinde Türkiye'deki olanaklardan yoksun olduklarını anlayınca tekrar buraya gelmek için can atıyorlardı.
Kansere çözüm bulmuştuk. Hatta o dönem büyük bir salgın vardı. Bizimkiler hemen aşısını bulup 2 haftaya kalmada bertaraf ettiler sorunu. Aşının patentini de herkese verdiler ve böylece tüm dünya bu illetten kurtuldu.
Birçok Nobel ödülü alan bilim insanı yetiştirmiştik. Neredeyse her alanda her yıl bir bilim insanı, Nobel ödülü alıyordu. Kimisi bu ödülü almaya zaman bulamıyor, asistanlarını gönderiyordu. O derece yani.
Birden içerden büyük bir kahkaha koptu. Anneannemin sesiydi. Kahkahasının ardından dedeme şöyle seslendi: "Atma Recep din kardeşiyiz."
İyi ki anneannem geldi de, dedem palavralarını yarıda bıraktı. Yoksa günaha girmeye devam edecekti.
