Barajın indirilmesiyle, 170 ile 180 puan aralığındaki 144 bin aday elenmekten kurtuldu. Baraj indirilmeseydi, baraj altı kalarak 4 yıllık fakülte seçemeyecek aday sayısı 303 bin değil, 447 bin olacaktı!..
Şimdi can alıcı soru şu!
YÖK birkaç meslekte barajı yükselterek, yükseköğretimde kaliteyi koruyan, kalite çıtasını yükselten bir kurum mu oldu, yoksa diğer mesleklerin tamamında çıtayı aşağıya çeken, popülist tavır sergileyen bir kurum görünümü mü verdi?
MEB, uzaktan eğitimle başarı arttı, baraj altında kalan öğrenci sayısı azaldı diye sevinç çığlıkları atıyor mu bilmiyoruz ama görünen o ki herkes halinden memnun.
YÖK, barajın altında kalan azaldı, bu yıl daha az kontenjan boş kalacak diye seviniyor, MEB bardağın boş tarafına değil de dolu olan tarafına baktığı için mutlu, adaylar, üniversiteli olma şansı yakaladıkları için keyifli, ebeveynler hiç yoktan iyidir diye heyecanlı, lise ve dershaneler de üniversite sınavlarında yüzde 90’nın üzerinde başarı yakaladık diye sevinçli!..
Alan memnun, veren memnun. Peki, o zaman siz niye su kaynatıyorsunuz diyenler mutlaka çıkacaktır. Haklılar da.
Herkes mutluysa, sorun nerede?..
Eğitim, uzun süreli bir maraton.
Önemli olan, mutlu sona erişmektir.
Şu an için herkes mutlu. Peki, bir ay sonra, üniversiteyi kazananlar açıklandığında, aynı mutluluk devam edecek mi?
Adayların yüzde kaçı en çok istediği 5 tercihinden birine girebilecek, yüzde kaçı hayalini kurduğu mesleğe kavuşacak?
Daha da önemlisi, istedikleri bölümlere giren o mutlu azınlıktan yüzde kaçı, eğitimlerini başarıyla tamamlayıp, mezun olduktan sonra kendi mesleğini yapabileceği bir iş bulabilecek? Ne kadar maaş alacak?..
