Çocuklara ayrılan zaman

İlk emekleme dönemlerinde sanki suda yüzer gibi, yerlerde sürünmeleri apayrı bir güzellik katar aile yaşamına.
Bizim oralarda bir deyim var:

“Bir evde çocuk olmadığı zaman, o evin bereketi olmazmış…”
Çocukların en zor dönemleri ilk adımlarıdır.

Evin her tarafını karıştırırlar.

Her şeyi alabildiğine merak eder, tatma yöntemiyle, dokunarak cisimleri tanımaya başlar.

Kötü çevresi tarafından istismar edilene dek onların dünyası tertemizdir.
Bir çocuğu bencilleştiren, arkadaş grubu arasında yalnızlaşmasına neden olansa ebeveynlerin tutumundan kaynaklı…

Hiç bir çocuk doğuştan egoist doğmaz!
Bir çocuğun topluma zararlı ve uyumsuz yetişmesinde; başta ailesi ve içinde büyümeye çalıştığı toplumun rolü vardır.
Anne ve babanın kavga etmeleri sonucu ortaya çıkan huzursuzluk, çocuğun psikolojisini olumsuz yönde etkilediği gibi, kötü alışkanlıklar edinmesine de neden olur.
Bir aile ne kadar fakir olursa olsun eğer çocuk, anne ve babadan “güven” alarak büyüyorsa; maddi imkânsızlıklar ortamında bile olumlu bir kişilik edinebiliyor.
Eğer bir anne ve baba, kendisi çocukluğunda pozitif bir ruh haliyle büyümüşse; kendi çocuğuna da peyderpey bunu yansıtmaya çalışır.
Kimi ebeveynler -özellikle Avrupa’dakilerin %80’nin maddi sorunları pek yok iken- bakıyorsun çocuklarını ihmal ederek bilinçsizce, “para biriktirip, çocuklara gelecek hazırlamaya çalışıyoruz” diyerek küçük mülkiyet edinme hırsıyla çocuklarını birçok şeyden mahrum ederler.

Ne var ki, Birleşmiş Milletler 20 Kasım Çocuk Hakları sözleşmesinden dem vursa da günümüz çocukları, hâlâ bu çağda açlık güdülerini gidermek için çöplüklerde beslenmekte ve ebeveynler tarafından sokaklara terk edilenlerin sayısı artmaktadır.

Maalesef yarınlarımızı temsil edecek olan geleceklerimiz; yetişkinler tarafından cinsel istismara uğramakta ve nerdeyse günlük olarak haberleri basın-medya’ya düşmekte.
Zulümlerin yoğun olduğu topraklarda ise geleceğimiz olan çocuklar katledilirken, diğerleri de şiddet sarmalından çok kötü etkilenmekte ve dünya kamuoyu da üç maymunu oynayarak buna seyirci kalmakta.
Sonuç olarak; günümüzde çocuk yetiştirmenin her geçen gün daha masraflı ve zor bir hâle gelmesine rağmen, çocuklara verilen değer artmakta, fakat ebeveynlerin çoğunluğunun mantıklı bir şekilde davrandıklarını söyleyemeyiz.
Bu nedenle çocuklarımıza ne kadar zaman ayırdığımız değil; onlara verdiğimiz ilginin kalitesi çok önemlidir…

İsmail GÜNER