Her konuda olduğu gibi bu konuda da kafamız karmakarışık.
Ulus olarak diplomayı öylesine takıntı haline getirdik ki, sonunda diploma çöplüğüne döndük. Doktoralı gençlerimiz bile işsiz! Diploması çok olan değil olmayan daha kolay iş buluyor ama buna nağmen, hiç kaybolmayacak mesleklerin bile yüzüne bakan yok.
Peki çare ne?
Hem devlet hem de millet olarak şapkamızı önümüze koyup her şeyi sil baştan yeniden düşünmemiz gerekiyor:
Diploma mı meslek mi, iş mi etiket mi?, huzur mu hüsran mı?..
Zor sorular, zor kararlar ama her birimiz kendimiz için en doğru seçimi yapmak zorundayız... Hem devlet hem de millet olarak eğitime çok para harcıyoruz.
Çocuklarımızın geleceği konusunda samimi olmayanımız yok gibi. Buna rağmen sonuç memnuniyet verici değilse kabahatliyi uzakta arama yerine çuvaldızı önce
kendimize batırmalıyız.
“İlle de diploma” dedik ülkemizin dört bir yanını üniversitelerle donattık. İyi mi yaptık? Evet. Kesinlikle doğru olanı yaptık.
Bugünün dünyasında en büyük zenginlik eğitimli insan gücüydü, bunu başardık ama kaliteyi artıramadık, insan gücü planlaması yapamadık, en önemlisi de gençlerimizi ilgi, yetenek ve hayalleri doğrultusunda doğru yönlendiremedik.
Yükseköğretimdeki okullaşma oranını, çağ nüfusu bazında inanılmaz oranlara çıkarttık. Öylesine hızlı yol aldık ki, bardağın dolu tarafıyla ilgilenirken boş tarafını unuttuk.
Bundan sonraki süreçte yine devlet ve millet olarak tüm gücümüzü eğitim sistemimizi ülke ihtiyaçları ve gençlerimizin ilgi, yetenek ve hayalleri doğrultusunda iyileştirmek için harcamalıyız.
Türkiye Yüzyılı
Önümüzde Türkiye Yüzyılı” gibi ulvi bir hedefimiz var.
Öyle bir heyecan dalgası yaratmalıyız ki, bu konuda herkes taşın altına elini koymak için yarışmalı.
Bu heyecan ne olmalı?
Diplomamı mı yoksa gençlerimizi mutlu edecek bir “altın bilezik” mi?
Eskiler, hakkıyla yapılan her mesleğe, altın bilezik olarak bakar, “Elinde altın bileziğin varsa sırtın yere gelmez” derlerdi.
Yüzyıllar boyu hatta binlerce yıl dünyanın en iyi ustaları, zanaatkarları bu topraklarda yetişti, bu topraklarda eserler verdi, yaşamı sürdürülebilir hale getirdi.
Son yüzyıllarda çok büyük badireler atlattık. Osmanlı İmparatorluğu’nun küllerinden Türkiye Cumhuriyeti’ni kurduk. İnanılmaz reformlara imza attık. İnanılmaz başarılar elde ettik.
Birinci yüzyıla girerken yorgun ve bitkindik ama inançlıydık.
İkinci yüzyıla çok daha güçlü ve iddialı başladık.
Bu yüzyıl bizim yüzyılımız olacak. Olmalı da.
Bunu daha önce nasıl başardıysak, yine başarabiliriz...
Peki ama nasıl?
Üreterek, üreterek, daha çok üreterek ama akılla, bilimle, teknolojiyle, plahlamayla harmanlayarak.
Bu üretim, katma değeri yüksek teknolojik bir ürün şeklinde de olabilir, akıllı tarımın bir ürünü ya da turizmde olduğu gibi bir hizmet sektörüne yönelik de olabilir.
Kaliteli ve yüksek katma değerli ürün ve hizmetler, o işe gönül vermiş her kademedeki donanımlı iş gücüyle gerçekleşir.
Eğitimdeki yeni hedefimiz bu olmalı ve bu yöndeki çabalara milletçe destek olmalıyız. Çocuklarımıza soracağımız ilk soru, diploması değil mesleği olmalı.
Gençlerimiz ülkesiyle, milletiyle, ailesiyle, kentiyle, köyüyle, çevresiyle olduğu kadar mesleğiyle de gurur duymalı, yapacağı işi en iyi şekilde yapmaya odaklanmalıdır.
Her ne kadar kimileri, kimi meslekleri daha önemli, kimi okulları daha nitelikli diye ayrıştırsa da her meslek önemlidir, onurludur ve zincirin olmazsa olmaz halkalarından biridir. Eğitimin her türlüsü ve okullarımızın her biri de önemli bir boşluğu dolduruyor. Daha iyi olamazlar mıydı? Elbette olurlardı, olmalılar da...
Çocuklarımızı ilgi, yetenek ve hayalleri doğrultusunda en iyi şekilde yetiştirmek, devletin olduğu kadar biz yetişkinler için de en önemli vatandaşlık görevi olmalıdır.
Mesleki eğitimde çığır açmak için başka ülke modelleri aramaya hiç ama hiç gerek yok. Binlerce yıllık devlet geleneğimizde bunun en güzel örneklerini görmemiz mümkün. Mesleki eğitim ve onun kazandıracağı altın bilezik, çocuklarımıza bırakacağımız en büyük miras olacaktır.
