İyi ki varsınız...
Yılda bir kez de olsa eminim ki sorunlarının gündeme gelmesi onları sevindiriyordur.
Peki, bu kadarı yeterli mi? Daha da önemlisi, bu konuda neden ayrımcılık yapılıyor?
Kadınıyla, erkeğiyle, genci, çocuğu ve yaşlısıyla, zengin ve yoksuluyla hepimiz insanız.
Kadınlara kota konulması başkaları için ne anlama geliyor bilmiyorum ama onlar adına beni çok rahatsız ediyor.
Sanki hak etmedikleri konularda kendilerine lütuf sunuluyor.
Oysa hemen her yere büyük bir mücadeleyle geliyorlar. Bunun en çarpıcı örneği de üniversiteler.
Asistan sayılarına baktığınızda kadın erkek sayısı, yüzde 50-50. Ama profesör ve rektör sayılarına baktığınızda, oranlar bir anda erkekler lehine yüzde 90’lara varıyor.
Peki, neden? Kadınların mücadeleden erken ayrılmalarından mı yoksa erkeklerin önlerini tıkamalarından mı?
Pek çok nedeni var. En önemlisi de hâlâ erkek egemenliğinin olması.
Diğer unuttuklarımız
Dünya Kadınlar Günü de olmasa, kadınları hatırlamayacağız.
Sadece onları mı?
Kimleri unutmuyoruz ki? Çocukları, yetişkinleri, emeklileri, çalışanları, eğitimi, yargıyı, ekonomiyi, sanatı, kültürü, doğayı, hayvanları ve en önemlisi de işsiz gençleri!..
Sanki artık hiçbir şeyin kıymeti yok.
O an için önemli olan ne ise onunla yatıp onunla kalkıyoruz.
Oysa doğa da, insan da, olaylar da bileşik kaplar gibidir. Ünitelerden sadece birkaçının dolu olması yetmez, hepsinin belirli bir seviyenin üzerinde olması gerekir. Yoksa en dolu olan bile bir anda diğerlerini dengelemek için en dibe inebilir...
