Bu bayram, evlerimizin zili çalmadı.
Alışkın olduğumuz o izzet ve ikramlar olmadı
Eşi dostu ziyaret edemedik.
Bir başımıza bayram yaşadık.
Çalan telefona sevindik.
Gelen mesaj ve görüntülerle avunduk!
Yaşlılarımızı, hastalarımızı ziyaret edemedik.
Onların bayram neşesini, tebessümlerine yansıyan iç huzurunu göremedik!
Çocukların neşe ve mutluluk dolu sesini çok daha az duyduk!
Bu buruk,
Bu hüzünlü,
Bu sanal bayramda alışkanlıklarımız da değişti.
Bu kolay olmadı!
Bu süreçte bir kez daha açıkça anladık ki sınırlı imkânlar, sınırsız ihtiyaçlar karşısında yetersiz kalıyormuş!
Doyumsuzmuş Âdemoğlu!
Doyumsuzmuş Havva kızı!
Ama insanoğlu yürekten isterse, o sıcacık, o samimi yüreklere, o kocaman bayramlar sığarmış!
Anlaşılan bu bayramı;
“Bu bayrama, hangi duyarsızlığımızın,
Hangi umursamazlığımızın,
Hangi vefasızlığımızın,
Hangi kadir, kıymet bilmeyişimizin gölgesi düştü caba?” sorusunun cevabını aramakla geçireceğiz.
Olsun!
Her şeye rağmen, bu bayramda da mutu olmamızı gerektirecek çok güzellik bizi bekliyor olacak.
Biz yeter ki pozitif olmayı bilelim!
Biz, yeter ki büyük resmi görelim!
Yeter ki sevgiye inanalım!
Biz yeter ki yüreklerimizin sesini dinleyelim!
İşte bak biz inandık!
İnandık ve bu bayramı, bu dünyaya sığmayan coşkuyu, küçücük evlerimize, sıcacık yüreklerimize sığdırdık!
Tüm dostlara,
Ailece, coşku içinde;
Derinlikli duyguları,
Farklı güzellikleri paylaşacakları,
Sağlık, huzur ve neşe dolu güzel bir bayram diliyorum.
Selam ve sevgilerimle...
İyi bayramlar!
Nevzat TARAKÇI / Edebiyat Öğretmeni
