Peki, eğitimde fırsat eşitliğini ne kadar sağlayabildik?
Cumhuriyet öncesine bakıldığında, eğitim hakkından, fırsat eşitliğinden söz etmek abesle iştigal olurdu. Çünkü eğitim, sadece seçkinlere ve yönetenlere özel bir haktı.
Halka yayılması, en temel anayasal hak olarak kabul edilmesi Cumhuriyet’le birlikte oldu.
Küllerinden yeniden doğan Türkiye Cumhuriyeti’nin en büyük hedeflerinden biri, ülkenin en ücra köşesine kadar okul açıp, öğretmen göndermekti. Bunu büyük ölçüde de başardı. Ama sonra bir sabah uyandık ki onlarca yıldır yemeyip, içmeyip açtığımız köy okulları, hepsi birden kapandı. Bu kararı verenler, bunu, Cumhuriyet adına yaptıklarını iddia etseler de gelinen nokta ortada.
Köy okullarının kapanmasıyla, önce köylerimiz boşaldı, sonra da tarım, hayvancılık öldü ve en önemlisi de doğduğumuz topraklara olan aidiyet yok olup gitti.
Kırsaldan kente taşındık da böyle oldu diyenler elbette olacaktır ama işin aslı köklerimiz kurutuldu ve şimdi o köyleri yeniden canlandırmak mümkün olmuyor!
O beğenmediğimiz ve kapılarına kilit vurduğumuz köy okulları Cumhuriyet’i aydınlatan fenerlerdi. Okula gitmeyen çocuk yok denecek kadar azalmış ve başarılı olanların önü hep açık olmuştu.
Rahmetli Demirel, Cumhuriyet nedir diye soranlara, “Cumhuriyet benim” der ve sonra da “Cumhuriyet olmasaydı, benim gibi Isparta’nın ücra köşesindeki bir çoban nasıl Başbakan, Cumhurbaşkanı olabilirdi” diye sözlerine devam ederdi.
Eğitim görenlerin, daha doğrusu, okuma yazma bilenlerin oranı Osmanlı’da da Cumhuriyet’in ilk yıllarında da çok düşüktü. Latin harflerine geçişle ve çok daha önemlisi eğitim seferberliğiyle okullaşma oranlarımız hızla arttı.
Cumhuriyet tarihi boyunca gelen tüm iktidarlar eğitime fazlasıyla önem verdi ve bugün geldiğimiz nokta, kuruluş yıllarıyla kıyaslandığında, gerçekten de göz kamaştırıcı.
Başta kalite ve istihdam planlaması olmak üzere sorunlarımız yok mu? Fazlasıyla var ama dünden bugüne gelen biz eminim ki bu sorunu da zorlanmadan aşacağız.
