Kimse kimseye güvenmiyor.
Kamplaşma ve bölünmüşlük hemen her alanda zirve yaptı.
En doğru bildiklerimizi bile, eğer karşı taraf söylüyorsa, doğru değildir noktasına geldik. Ortak değerlerimizi bir bir yok ettik. Oysa, pandemiden ekonomiye, terörden işsizliğe, estetik yozlaşmadan diğer tüm krizlerle baş etmenin yolu tek yürek olmaktan geçiyor.
Farklılıklarımız olmayacak mı? Elbette olacak. Ama eğer, söz konusu ülkemiz, çocuklarımız ve geleceğimiz ise diğer tüm sorunlar teferruat olmalıdır.
İşte bu yüzden, en azından içinde bulunduğumuz bu zor dönemde, tüm enerjimizi, didişmeye harcamak yerine, sorunlardan arınmak ve güçlenmek için harcamalıyız.
Bunu isterken, sorunları halının altına süpürelim ya da buzdolabına kaldıralım demiyoruz.
Sadece önceliklerimizi ve ortak değerlerimizi doğru belirleyelim yeter.
Ve, bugünün en öncelikli konusu, yitirilen güven ve saygının yeniden baş tacı edilmesidir.
Kayıp kuşak mı?
Z kuşağına yönelik senaryoların bini bir para. Herkes onları konuşuyor ama “Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz?” diye soranı ara ki bulasınız. Enerjilerini, sabırlarını, heyecanlarını, hayallerini köreltmek için elimizden geleni yapıyoruz ama onların dik ve onurlu duruşları hâlâ devam ediyor.
Görmedikleri, yaşamadıkları, çekmedikleri çile kalmadı derken, pandemi de tuzu biberi oldu.
Rahat bir günleri olmadı.
Evet, çabuk sıkılıyorlar, öfkeli ve mesafeliler ama niye böylesiniz diye soran da yok.
Ebeveynler de dâhil tüm yetişkinler onlardan şikâyetçi, onlar da kendilerini anlamama konusunda direnen herkesten şikâyetçi.
Peki, bu işin sonu nereye varır? Sağlıklı bir öngörüde bulunmak her zaman zordu ama sanki şu günler de çok daha zor…
Dayatmalara karşılar, sosyal medya her şeyleri, sorgulamadan kabullenmeleri mümkün değil.
İlgilerini çeken konularda detaycılar ama ilgi alanlarına girmeyen konular umurlarında bile değil.
Eksileri yok mu? Kimin yok ki!
Görmeyelim ya da sineye mi çekelim?
Elbette hayır ama harcamak için değil de kazanmak için mücadele verirsek, bu herkesin yararına olur.
Eskilerin “Anne, baba olunca anlarsın” diye bir sözü var.
Çoğu o potaya girdi ya da girmek üzere.
Bakalım, kendi çocuklarıyla nasıl bir etkileşim içerisinde olacaklar?
Protest kişilikleri aynen devam mı edecek yoksa onlar da “Böyle gelmiş, böyle gider” diyenler kervanına mı katılacak, hep birlikte göreceğiz.
Gençler, özellikle de Z kuşağı gençliği çok çekti.
Ne olur onlara daha fazla yüklenmeyelim.
Başta istihdam olmak üzere hemen her konuda önlerini açalım.
Kesinlikle pişman olmayız.
Soran, sorgulayan, araştıran, üreten, büyük düşünen, girişimci bir gençlik istiyoruz diye hep söylemiyor muyuz?
Ne olur artık, onlara bu fırsatı tanıyalım.
