Oysa, ödev, klasik eğitimin olmazsa olmazlarının başında geliyor.
Yani ödev yoksa ya da yapılmamışsa, eğitim eksik kalmış ve öğrenci iyi yetişmemiştir.
Bu anlayışa göre, azı, çoğu, evde ya da okulda yapılanı tartışılır. Ama mutlaka ödev olmalıdır.
Yoksa, öğrencinin öğrendiklerini pekiştirmesi ve kalıcı hale gelmesi mümkün değildir…
Bıktırıcı noktaya gelen ve angaryanın ötesine geçmeyen ödevlerin öğrenciyi eğitimden soğuttuğunu savunanlar ise ödev yerine proje öneriyorlar.
Böylece öğrenci, sadece öğrendiklerini pekiştirmekle kalmaz, onu uygulanabilir hale getirir diyorlar.
Peki proje de bir ödev değil mi?
Hayır değil diyorlar. Çünkü, ödev tekrardan ibaret, proje ise yeni açılımlar getirir görüşündeler.
Öyle ya da böyle, ödev konusu yüzyıllardır tartışılıyor.
Son yıllarda öne çıkmasının nedeni ise giderek ağırlaşan ödevlerin veliler için de külfet haline gelmesi.
Özellikle temel eğitimde, özellikle de iddialı okullarda, ödevleri de projeleri de öğrencilerden çok veliler yapar hale geldi.
Aslında, ödevi sevimsiz hale getiren tek düze olması, biraz renklendirdiğinizde ve biraz da öğrencinin ilgisini çeker hale getirdiğinizde geri dönüş çok daha fazla oluyor.
İletişim fakültesindeki derslerimde hep kişiye özel ödevler verdim. İlgi alanına, mezuniyette çalışacağı sektöre, tuttuğu takıma, hobilerine ve merak ettiği konulara göre ödevler hazırlattım. Eziyet yerine keyfe dönüştü. Geri dönüş oranı daha fazla oldu. Yani önemli olan, dayatma değil öğrencinin ilgisini çekebilmek, sonrası kendiliğinden geliyor…
Özellikle oyun çağındaki öğrenciler için ise oyunların da ders ve ödevler kadar elzem olduğu hiç akıldan çıkartılmamalıdır. Hele hele sınav çağındaki öğrencilerin, uyun ve arkadaşlarından yani sosyalleşmeden, spordan, sanattan kopartılmalarının eğitim adına izah edilir bir tarafı yoktur!..
