Hadi sizi fazla zorlamadan, direkt sorumuzu soralım:
Okuldan beklentimiz nedir? Çocuklarımızı, neden okula göndeririz?
Okullar bu beklentilerimizi ne kadar karşılıyor?..
Eğitim çocuklarımızı yaşama hazırlama sanatı, okullar da onun atölyesi ise ortaya çıkan ürün neden bu kadar tartışmalı?
Sorun nerede?
Sistemde mi, bizler de mi yoksa hepimizde mi?
Görünen o ki eğitime bakış açımızı ve özellikle de eğitim sistemimizi baştan aşağı sorgulamamız gerekiyor.
Öncelikle de okul, öğrenci, öğretmen, eğitim, kariyer, sınav, yönlendirme, kalite ve yaşamla uyumluluk kavramlarını bir kez daha düşünmemizde sonsuz yarar var.
Beklentilerimiz ne, yapılanlar nasıl, doğru olan hangisi?..
Her çocuk farklı bir dünyadır ve günümüz dünyasında, bugünün çocuklarını kırk yıl önceki müfredat programlarıyla geleceğe hazırlayamazsınız.
Eğitimde roller tümüyle değişmek zorunda çünkü beklentiler değişti.
Sınav odaklı eğitimden üretim ve istihdam odaklı eğitime geçmek zorundayız, çünkü gençler donanımsız, işsiz ve mutsuz!
Zamanı ve yılları çok kötü kullanıyoruz, boşa harcıyoruz, çünkü baktığımız tek şey rakamlar!
Okulları oyalama ve oyalanma merkezi olmaktan çıkarmalıyız, çünkü günün sonunda, hedefler ve gelinen nokta birbiriyle örtüşmüyor.
Diplomayla doktor, mühendis, öğretmen, yargıç olunmuyor çünkü vicdan da gerekiyor ve onu bu sistemde ara ki bulasınız!..
Kısacası, çocuklarımızı geleceğe hazırlamanın vebali çok büyüktür.
Her kusur bağışlanabilir, kaçan her fırsat yeniden yakalanabilir, kaybedilen para her zaman kazanılabilir ama kul hakkı çok ağırdır.
Hedefsiz ve amaçsız bir eğitimle yitirilen yıllar için asla pardon diyemez ve geri getiremezsiniz!..
Ne olur artık biraz olsun vicdanlarımızın sesine kulak verelim ve eğitimi yeniden sorgulayalım.
Bu o kadar zor mu?
Kesinlikle hayır!
Günü kurtarmaktan ve umut tacirliğinden vazgeçelim, gerisi kendiliğinden gelecektir.
Platonik söylemlerle bir yere kadar ve artık o da öğrencileri, öğretmenleri, velileri rahatsız etmeye başladı...
