Yapılmasın mı, elbette yapılsın ama pozitif hastaya toplu taşıma araçlarıyla şehirler arası yolculuk yaptıracak ve maskesiz ortamlarda sınava mecbur bırakacak boyutlarda olmamalı!..
ÖSYM, hafta sonunda, tam kapanma döneminde, herkesin gözünün içine baka baka, hatta pozitif adayları da sınava alarak ALES’i yaptı ve çıt yok.
Adaylara gönderdiği mesajda “Her türlü önlemi aldım” diyor.
Peki, sınav öncesi ve sonrası risklerden kim sorumlu?
ÖSYM’nin sorumluluğu sadece sınav salonuyla mı sınırlı?..
Bir kez daha gördük ki sınavlar söz konusu olduğunda insan hayatının hiçbir önemi yok!
ÖSYM, ben her koşulda bu sınavları yaparım diyor ve bu dayatmayı ne soran var ne de sorgulayan.
Çocuklarımızın hayatı bu kadar mı önemsiz?
Tek başına ekmeğinin peşinde koşanları cezalandırırken, düğün ve cenazeleri 10 kişiyle sınırlandırıp, anaokulundan üniversiteye tüm öğretim kurumlarını kapatıp, yüz binlerce genci ülke genelinde aynı anda sınava almak neyin nesi?..
Sınavlar olmasın mı? Elbette olsun ama ayrıntılar iyi düşünülsün.
Kimin sorumluluğu nerede başlıyor, nerede bitiyor, iyi belirlensin, görev dağılımı ona göre yapılsın.
Yılda 10 milyon çocuğumuz sınavlara giriyor ve bunların tüm sorumluluğu MEB ve ÖSYM’ye ait.
Sınavların içeriği ve güvenirliği kadar, sınavlar nedeniyle riske girebilecek kamu sağlığından da onlar sorumlu.
Bizim işimiz eğitim deyip bu sorumluluktan sıyırılamazlar. Sınavlarla ilgili her türlü düzenleme onların kontrolünde ve sorumluluğunda olmalıdır! Yoksa bu korona belasından zor kurtuluruz!..
Üniversite deyince?..
Üniversite denildiğinde aklınıza ilk gelen nedir?
Diploma, prestij, iyi bir iş, entelektüel donanım, refah, kalifikasyon?..
Cevap, ülkeden ülkeye, kişiden kişiye değişebilir. Değişiyor da.
Üniversiteler ülkelerin lokomotif kurumlarıdır.
Üniversiteleriniz ne kadar güçlüyse, refah seviyesi, demokrasi, insan hakları, hukuk, medya, ekonomi, doğaya saygı, sivil toplum örgütleri, sosyal devlet ve kurumlarınız da o kadar güçlüdür.
