Çocuklarımızı nasıl yetiştiriyoruz? Onlara güzel ahlak, güzel huy ve davranışlar kazandırabiliyor muyuz? Çabalıyoruz, ilgileniyoruz ama olmuyor. Çocuklar bizim ama ruhları, maalesef bizim değil. Arkadaşlarının, çevrelerinin, televizyonlarının, bilgisayarlarının ve iPadlerinin çocukları… Onlara ulaşamıyoruz, onlara çoğu şeyi veremiyoruz.
Yorulmasın diye bir bardak suyu bile almasına izin vermediğimiz, kalemini açıp eline uzattığımız çocuklarımız aciz, rahat ve her şeyi hazır bekleyen bireylere dönüşüyor. En basit sorumluluklarını bile yerine getiremiyorlar. Eskiden belki on çocuğun ikisi için böyle konuşabilirdik ama şimdi on çocuğun 6-7’si bu durumda maalesef. Bu durumun vuku bulmasında maalesef birçok faktör etkili fakat en temel faktörün çılgınca teknoloji kullanımı olduğunun altını çizmek gerekir. Diyeceksiniz ki herkes teknolojinin her nimetini kullanabilir durumda mı? Hayır ama en altı televizyon; davranış bozukluğu yapan diziler, programlar…Saatlerce ekrana kilitlenen ve ekranı bırakamayan çocuklar, gençler… Sosyo ekonomik düzey fark etmiyor, alt üst değişen bir şey yok; kim elinde ne varsa onu hunharca kullanıyor. En üstü envai çeşit bilgisayar, cep telefonları ve çocuklar, gençler birer bağımlı. Tıpkı uyuşturucu gibi kontrolünü almış çocuklarımızın, ne okumaya ve çalışmaya, ne aileyle sohbete yer kalmamış bunlardan. Çocuğun hayatını öyle doldurmuş ki çocuk bilgisayar oyunundan çıkmamak için 8-10 saat ekran karşısından kalkmıyor. Aç kalıyor, hatta daha ilerisi altını bile kirletiyor. Bilgisayarla oyunla konuşan çocuklar; agresif, gergin oyun dışında motivasyonu düşük, mutsuz çocuklar!
Çocuklar servisle okula giderken ellerinde cep telefonları, iPad'leri birbirleriyle konuşmuyorlar; iletişim kurmuyorlar, birbirlerinden haberleri olmuyor. Oysa onlar paylaşacak, konuşacak, tartışacak ve gelişecek. Ekran bir süre sonra hiç hükmünde olmalıyken; arkadaşları, aileler hiç hükmünde oluyor. Çocuklarımızı kaybediyoruz. Anneler, babalar, öğretmenler, biz, hepimiz… Gidiyor çocuklar, göz göre göre gidiyor, gözümüzün içine baka baka gidiyor …
Anne, baba övünüyor: ”Biz çocuğumuzu bu akşam evde yalnız bıraktık, yemeğe çıktık. Çok da mutlu oluyor, onu yalnız bırakınca. Evde kalırım, oyun oynarım; siz merak etmeyin diyor çocuğumuz." Çocuk tabii ki memnun halinden; istediği kadar playstation oynayacak, istediği kadar internette sörf yapacak… Kontrol yok, oh mis gibi bir şey çocuk için. Oysa çocuğumuzu en tehlikeli bakıcıyla baş başa bıraktık . 8-10 yaşındaki çocuklara buluşma mesajları gönderen, onları soyundurup kameradan görüntülerini alan sapıklarla ilgili haberleri her gün duyuyoruz. Oyunlar yüzünden intihar eden çocuklarımızın sayısı günbegün artmakta ve biz seyretmekteyiz.
Kulu kaymakamlığının muhteşem bir çözümü gündeme geldi: Okula telefon getiren çocuğun velisine para cezası… Doğru buluyorum çünkü yaptırım olmadan sonuca gidemiyoruz maalesef. Yönetmelik gereği çocuk okula telefonunu getirir ama telefonunu kapalı tutmak zorundadır. Oysa biz okulda öğretmenleri küçük düşüren nice görüntüleri izledik… Çözüm vakti gelmiştir, önlem alınmalıdır. Birçok okulun dolap yaptırarak; okula girişte telefonları teslim alıp, çıkışta öğrenciye teslimini olumlu bulmaktayım. Fransa’da okullarda cep telefonu kullanımı yasaklandı. Ne güzel! Biz Batı’nın her şeyine hayran bir toplum olarak, artık batının çöplüğündekileri almayı bırakıp böyle güzel uygulamaları örnek alsak daha iyi olur diye düşünüyorum. Şöyle düşünün 8-10 yaşındaki çocuğa verdiğiniz telefon uyuşturucu etkisidir. Çocuğunuzu mahveder, 80 yaşındaki şeker hastası annenizin önüne; baklava ,kadayıf, helva koyup onun bunları yememesini bekleyip, komaya girmesini istememek gibi bir şey bu… Çocuklarımıza sahip çıkalım ama teknolojiyi kontrollü kullandırarak ama düzgün insan olması için çabalayarak ama lütfen çocuklarımıza sahip çıkalım!..
Gurbet Duymuş
