Z Kuşağı mensupları 2000, kimine göre 1996 yılı ve sonrası doğan bireylerdir. İnternet kuşağı olarak da anılırlar. Dijital çağın çocuklarıdırlar. İletişim teknolojisinin müthiş olanaklarıyla ve diğer göz alıcı teknolojik gelişmelerle iç içedirler.
Bu imkanlara beraber yaşamanın, araç-gereci kullanma ve kavrama hızlarını artırdığı anlaşılıyor. Z Kuşağı'nın belli bir duyguyu çabucak tüketip doğruca sıradaki heyecana açlık çektiği söylenebilir. O yüzden eldeki araç-gerece bağlılıkları zayıftır, eşyalar biraz çabuk cazibesini yitirir. En azından benim gözlemlerim bu yönde... Geçenlerde bu gözlemimi pekiştiren şöyle bir olay yaşadım:
Android işlemcili bir cep telefonum var. Telefon ve laptop arasında USB kablosu kullanarak sık sık dosya aktarımı yaparım. Bu özellik işimi kolaylaştırır. Derken, bilgisayar bir anda telefonu görmez oldu. Ne yaptımsa kablolu bağlantıyı sağlayamadım. Bilgisayarımda bluetooth özelliği de yok. Sorunu araştırmaya başladım. Dosyaları iki cihaz arasında WIFI ile aktarma yöntemi var ama biraz karışık. Geriye, her defasında telefonun hafıza kartını çıkarıp bilgisayara takma seçeneği kalıyor ki, bir anda gözümü yıldırdı.
Ertesi gün tamirciler çarşısına yollandım. İk tamirci; "sorun şarj söketindedir," dedi. "Değiştirince hallolur." "Peki" dedim telefonu teslim ettim. Orjinal söketi çıkarıp yerine başkasını lehimledik. Eve geldiğimde tamiratın işe yaradığını gördüm ve sevindim. Ancak ertesi gün aynı sorun yine ortaya çıktı. Tamirciye gidip "orjinal söket bulalım," dedim. Tamam dedi ve telefonu tekrar açtı, aynı işlemleri yeniden yaptı. Ancak sonuç olumlu değildi.
Bu defa başka bir telefoncu çarşısına geçtim. Beni yönlendirdikleri tamirci Z Kuşağına dahil edilebilecek gençten biriydi. Tamir için her parçası bir yana saçılmış telefonların ortasındaydı. Başını kaldırmadan beni dinliyordu. Ona arızayı anlatınca; "Sebebini biliyorum, telefonu bırakın, bir saat sonra gelip alın," dedi. "Emin misiniz?"diye soracak oldum, gözlerini kaldırıp sanki onu fuzuli meşgul ediyormuşum gibi baktı bana.
Telefonu bırakıp oradan uzaklaştım. Fakat bir saat uzun bir süreydi. Yarım saat geçmeden ayaklarım beni tekrar tamirci dükkanına yönlendirdi. Bizim genç usta başka bir müşteriyle konuşuyordu. Beni fark edince; "sizin telefon tamir oldu," dedi ve uzattı. Şaşırdım ve test etmesini istedim. Gönülsüzce bir deneme yaptı, bilgisayar telefonu görüyordu. "Tamam, teşekkürler," dedim ve ücreti ödeyerek ayrıldım oradan.
Eve gelince dosya aktarmanın sorunsuz çalıştığını gördüm. Bu durum beni sevindirmişti çünkü arayüzüne alıştığım telefonumdan ayrılmayı istemiyordum. Günler geçti. ve arıza hiç nüksetmedi. Telefon gerçekten tamir olmuştu.
Üç gün sonra, o çarşısının önünden geçiyordum. İçimde bir minnettarlık duygusu kabardı. "Şu tamirciye uğrayıp bir daha teşekkür edeyim," dedim. Fazladan iltifatı haketmişti. Eğitimci yanım da bunu yapmak istiyordu. Alanında kendini yetiştirmesi, övülmeye layık bir öğrenci olduğunu gösteriyordu.
Tezgahın önüne varınca genç tamirciyle göz göze geldim. O ise bana sabit bir bakışla baktı. Galiba tamir olayını unutmuştu. Ona telefonu gösterdim, "üç gün önce tamire getirmiştim," dedim.
"Yani?"
"Tebrik ederim, gerçekten arızayı gidermişsin."
"Eee?"
"E-si var mı, sana bir daha teşekkür etmeye geldim."
Bizim genç usta ağzını bükerek; "Abi ya," demesin mi. "Sen daha orda mısın yaa!"
Nutkum tutuldu.
"Rica ederim!" karşılığını beklerken "abi, sen daha orda mısın yaa!" tepkisiyle yüz yüze kalmıştım.
Yaptığım bir teşekkürün bana bu yolla geri döneceğini hiç düşünmezdim.
Şaşkınlıkla ayrıldım oradan.
Diyeceğim o ki; bu kuşakla muhatap olurken alışılmış kalıplara o kadar da güvenilmesin. Elbette, genelleme yapmak doğru olmayacaktır.
Zübeyir ÖZARSLAN
Eğitimci- Müfettiş
