Tasarruf tedbirleri çerçevesinde israfa hayır kampanyaları başlatıldı. Çok da iyi oldu. Bir yanda yokluk öte yanda savurganlık. Peki en büyük israf hangi alanda? Eğitim, zaman ve eğitilmiş insan gücünde! En kolay çocuklarımızı ve geleceğimizi harcıyoruz.
Hem devlet olarak hem de millet olarak bütçeden en büyük payı eğitime yarıyoruz.
Memnun olan ise yok gibi.
Bir yanda kaynaklarımız yetersiz diye sızlanıyoruz, öte yanda en büyük savurganlık eğitimde.
İnsan gücü planlaması yok gibi.
Hemen her yıl on binlerce gencimize istihdam yaratacak kaynakları, sınav süreçleri için harcıyoruz ama ne eğitim kalitesine, ne ülkeye ne de gençlere zerre kadar yararı olmuyor.
Üstelik zamanlarını, hayallerini, morallerini, çocukluklarını, gençliklerini çalıyoruz.
Bir yandan ciddi anlamda kalifiye eleman sıkıntısı yaşıyoruz, öte yanda yüz binlerce hatta milyonlarca istihdam fazlası mezunu olan fakültelere her yıl artan bir şekilde hala öğrenci alıyoruz.
Hemen her konudaki israf, tasarruf tedbirleri ile bir şekilde geri getirilebilir ama giden zaman ve yaşanılmamış gençliği, çocukluğu asla geri getiremezsiniz.
İsraf ve tasarruf eğitimle kazandırılacak bir davranışken, tam tersine bir süreç işletiyoruz. Kazanımlar sağlaması gereken eğitimi, israfa dönüştürüyoruz.
Daha yüzlercesi açılması gereken meslekleri liselerini kapatıyor, öğrenci bulamayan okulların sayısını sürekli arttırıyoruz.
İhtiyaç duyulan yerlerde öğrenciler barınacak yurt bulamazken, en ücra köşelere ihtiyacın çok üzerinde kapasiteye sahip yurtlar yapıp boş tutuyoruz...
İsrafı, tasarrufu okulda öğrenemez ve bir davranış biçimi haline getiremezsek, sonrasında bunu çok zor başarırız...
İlkokuldan aklımda kalan en önemli atasözleri ve haftalardan birisi “Ayağını yorganına göre uzat”, bir diğeri ise “Yerli malı yurdun malı, herkesi onu kullanmalı”ydı ve adeta yaşam biçimi haline getirilmişti...
Fabrika ayarlarına yeniden dönmeliyiz.
Hem de hiç zaman kaybetmeden...
