Çocuklar, öğretmenler ve bitmeyen sorunlar...

Çocuklar geleceğimiz, öğretmenler de geleceğin mimarları.
Yani toplumda en fazla değer görmesi gerekenler.
Peki, hak ettikleri değeri görüyorlar mı?
Evet demek o kadar zor ki, sadece özel günlerde hatırlanıyorlar o kadar...

Çocuk olmak = eziyet
Sadece ülkemizde değil, dünyanın birçok yerinde çocuklar ya savaş ortasında ya da açlık sınırında yaşamlarını sürdürmeye çalışıyorlar.
İşte bu koşulları ortadan kaldırmak ve onlara daha iyi bir yaşam sağlamak amacıyla hazırlanan Çocuk Hakları Sözleşmesi, Türkiye de dahil, 193 ülke tarafından kabul edildi.
1990’da bizim de imzaladığımız bu sözleşme toplam 54 maddeden oluşuyor.
Taraf ülkeler bu sözleşmeyi hazırlarken çocuğun kişiliğinin tam ve uyumlu olarak gelişebilmesi için mutluluk, sevgi ve anlayış havasının içindeki bir aile ortamında yetişmesinin gerekliliğini kabul ettiler. Ayrıca çocuğun toplumda bireysel bir yaşantı sürdürebilmesi için her yönüyle hazırlanmasının ve özellikle barış, değerbilirlik, hoşgörü, özgürlük, eşitlik ve dayanışma ruhuyla yetiştirilmesinin gerekliliğini savundular.
Sözleşmede yok ama o dünden bugüne göreceli değişikliklerin ötesine geçildiğini söylemek abartı olur...

Bayramımız var ama!
Çocuk Bayramı olan tek ülkeyiz diye sürekli gururlanıyoruz.
Yalan değil. Evet, çocuk bayramı olan tek ülkeyiz.
Peki, aynı zamanda, çocuğa hak ettiği değeri veren bir ülke miyiz?
İşte bu soruya evet demek mümkün değil.
Araştırmalara bakılırsa, en azından bazılarımıza göre, halimiz hiç de fena değil.
En azından komşularımıza göre daha iyi durumdayız.
Ama çocuklar için aynısını söylemek o kadar da kolay değil!
Okulda olması gerekirken, pek çoğu okulda değil sokakta.
Çocuk evliliklerin oranı olağanüstü düzeyde.
Çocuk işçilerin sayısı her geçen gün artıyor.
Eğitim onlar için bir keyif değil, eziyet.
Yarış atı gibi bir sınavdan çıkıp, diğerine koşturuyorlar.
İlgi ve yetenekleri doğrultusunda eğitim gören yok denecek kadar az.
Onları ne kadar çok sevdiğimizi, onlara ne kadar önem verdiğimizi bıkmadan, usanmadan anlatmaya devam ediyoruz.
Ama çocuk da olsalar artık onlar da kanmıyor. Lafa değil kendileri için yapılanlara bakıyorlar.
Devletin çocuklara bakış açısında iyileşme yok mu, elbette var.
Aileler, eskiye oranla çocuklarıyla daha az mı ilgileniyor? Elbette hayır.
Pozitif yönde fazlasıyla gelişme var. Ama hâlâ hak ettiklerinin çok uzağındalar...

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYIN!