Eğitimin öncelikli amacı, öğrencileri değersizleştirmek değil, iyi insan ve iyi yurttaş yetiştirmektir. Eğitim bir yaşam sanatıdır ve yaşam odaklı olmalıdır. Eğitimliler, eğitimsizlere göre çok daha mutsuzsa ortada bir sorun var demektir!
Eğitimin hak ettiği ölçüde yapıldığı ülkelerde, eğitim seviyesi yükseldikçe insanların refahı ve mutluluğu artar bizde ise maalesef tam tersi bir durum söz konusu.
Eğitim düzeyi yükseldikçe refah ve mutluluk katsayısı artacağına daha da azalıyor.
Nedenedi de çocuklarımızın sadece yüzde 10’unu sevindirirken, yüzde 90’ını değersizleştirme sınav ve diploma odaklı eğitim sistemidir.
MEB, YÖK ve ÖSYM’nin bu konuda, neden bu kadar ısrarcı olmasının mantığını ise anlamak mümkün değil.
Eğitimin öncelikli görevi de doğru insan, doğru yurttaş yetiştirmek, sevgiyi, saygıyı, paylaşmayı, iyi günde, kötü günde kenetlenmeyi öğretmek ve en önemlisi bu yönde bilinç, sorumluluk kazandırıp onları hayata geçirmektir.
Peki sınav ve diploma sarmalından kurtulup bunu ne kadar yapabiliyoruz?
Yeterince dikkate alsaydık sınavlarda yaşanan akademik ve sosyal facianın boyutları bu denli yüksek olur muydu?
Madem ki bugünkü eğitim sisteminden hiçbirimiz memnun değiliz ve çok daha iyisini hak ettiğimize ve yapabileceğimize inanıyoruz, peki o zaman neden herkes taşın altıra eline koymuyor?
Ülke de, çocuklar da hepimizin ve sürekli eleştirerek, yakınarak, kabahatli arayarak bir yere varamayacağız da aşikar.
O zaman gelin güç birliği yapalım, ülkemiz ve çocuklarımız için en doğru sistemi birlikte bulalım, çocuklarımıza armağan edelim...
Kırk yıldır eğitimin, bilimin önemini, amaçlarını anlatmaya çalışıyoruz ama umarız artık sorunları değil, güzellikleri anlatıyor, paylaşıyor oluruz.
Ne olur artık şunu anlayalım:
Canlılar aleminde bizi diğerlerinden ayıran ve güçlü kılan en büyük farkındalığımız aklımızdır.
Aklımızı daha iyi bir yaşam standardı ve mutluluğumuz için geliştirip kullanmayacağız da ne için kullanacağız?
Zaman akıp gidiyor.
Kaybolan zamanı, yitirilen nesilleri yeniden kazanmak mümkün değil. Bu konudaki vicdani sorumluluklar ve vebal en ağır olandır. Ne olur kendimizi bu duruma düşürmeyelim…
