Eğitim sistemimiz, ruhunu sınavlara teslim etti. Tek amacımız var o da sınavlar. Peki bir işe yarıyor mu? Evet demek mümkün değil. Çocuklarımızı değersizleştirmenin ötesine geçemedi. Oysa sınavlar haricinde de herkesin başarılı olacağı bir alan var!
Önemli olan da zaten o.
Nasıl ki her çocuğumuz farklı ise ona sunulacak eğitim olanakları da ortak dersler dışında farklı olmalı.
Başarısız olduğu alanlara değil, ilgi, yetenek, beceri ve hayalleri doğrultusunda sevdiği ya da seveceği alanlara yönlendirildiğinde, bugünkü gibi tek odaklı eğitimden çok daha iyi sonuçlar alınacaktır.
Okulu sevmeyen öğrenciler, ilk fırsatta okuldan kaçmanın yollarını arıyor. Önce okuldan kaçışları durdurmak gerekir.
Sonra da okula devam eden öğrencilerden bir an önce hayata atılmak isteyenlere yeni alternatifler sunulmalı.
Kaçış nedenleri incelendiğinde ilk sırada derslerin ağır oluşu ya da yaşam koşulları geliyor geliyor.
Tarlada, atölyede, kamyonda, tesisatçıda çalışacak öğrencilere neden tıp ya da mühendisliğe gidecek öğrencilere yönelik dersler dayatılır anlamak mümkün değil.
Çok yazdık ama bir kez daha hatırlatmakta yarar var.
Çocuklarımıza en büyük kötülüğü, biz yetişkinler yapıyoruz.
Devlet de, anne babalar da çocuklar için hep en iyisini istiyor ama çocuklar aynı çocuk değil. Yeni açılımlar getirme yerine köhnemiş sistemleri dayatmaya devam ediyoruz.
Her çocuğa, ilgi, yetenek, kapasite ve hayalleri doğrultusunda verilecek eğitim en doğru eğitimdir ve bundan asla vazgeçilmemelidir..
En kötüsü ise tek tip eğitimin ısrarla dayatılmasıdır.
Zorunlu eğitimin 12 yıla çıkartılmasına evet ama bu haline hayır!
Cumhuriyet tarihi boyunca eğitimde çok yol kat ettik, etmeye de devam ediyoruz ama ayrıntılarda kayboluyoruz.
Her şey, öncelikle ülkemiz ve çocuklarımız içinse, çok daha fazlasını yapmamız gerekmiyor mu?..
