Türk Eğitim Vakfı (TEV) ülkemizin en köklü sivil toplum örgütlerinden biri.
1967 yılında Vehbi Koç ve arkadaşları tarafından kuruldu; bugüne kadar yüzbinlerce öğrenciye yurt içi ve yurt dışı bursu verdi.
Başta Safiye Ayla ve Zeki Müren olmak üzere pek çok eğitim dostu hayırsever, mirasının tamamını ya da çok önemli bir bölümünü TEV’e bağışladı.
TEV deyince akla gelen ilk isim Vehbi Bey ise ilk üç isimden bir diğeri de bursiyerlerin Güsel Ablası Güsel Bilal oldu.
TEV’in kuruluşundan beri hep içindeydi.
Burs verdikleri her öğrenciye, yedi sülalesini tanıyacak kadar yakındı.
Öğrencilere sadece burs olanağı tanımakla kalmıyor, her sorunuyla yakından ilgileniyordu.
Hayatını adeta bursiyerlere adamıştı.
Hep ön plandaydı ve bu durum, nedense, zaman zaman bazılarını rahatsız etti.
En büyük hayali, kurumda 50. yılını tamamlamaktı.
49. yılda emekli edilip, mütevelli heyetine alındı yani kızağa çekildi.
Her ne kadar aksini söylese de, bu onu derinden etkiledi.
TEV ile ilgili ne zaman bir şey yazacak olsak, nereden, nasıl duyarsa, hemen arar ve o öyle değil, böyle diyerek, kırk dereden su getirir ve bizi ikna ederdi...
TEV onun hayatıydı, bursiyerler de evlatları...
Geçen yıl büyük bir hastalık atlatmıştı ama üç hafta öncesine kadar sağlığı keyfi yerindeydi.
TEV için kolları yeniden sıvamış, farklı neler yaparız arayışı içindeydi.
”Sizsiz olmaz” diyerek eğitime gönül verenleri yeniden bir araya getirmenin peşindeydi.
Bayramda, seyranda bizim onu aramamıza fırsat vermeden, tıpkı Demirel gibi, o bizi arar ve eğitimle ilgili olup bitenleri sorar, sorgular, bildiklerini paylaşır, bilmediklerini öğrenmeye çalışırdı.
Eğitimin nabzını en iyi tutanlardı. Nerde ne oluyor, her şeyden haberdardı...
TEV’in bugünkü vefat ilanlarında bizzat kendileri ‘49 yıl Genel Müdür Yardımcılığı yaptı’ diye tarihe not düşmüşler.
Niye 50 yıl değil?..
Oysa TEV’i, TEV yapan değerlerin en başında o ve TEV’i bugünlere getirenler geliyordu.
Vehbi Bey’in verdiği güven duygusu, Güsel Abla’nın sıcaklığı, TEV’in farklılığıydı.
“TEV bursu olmasaydı bugün bu noktada olmazdım” diyen müdürler, genel müdürler, profesörler, CEO’lar, 50. Yıl hayalini bildikleri halde onu emekliye ayıranlar ve bunu seyredenler, en önemlisi de Güsel Abla’yı yere göğe sığdıramayan bursiyerler olarak onu bugün sonsuzluğa uğurlarken, umarız hep birlik bir vicdan muhasebesi yaparız...
TEV’i çok daha güçlü bir şekilde geleceğe taşımak Güsel Abla en büyük dileğiydi.
Nedenlerini uzun uzun anlattığı üç hafta önceki o sohbet, demek ki son sohbetimiz, o sözleri de bir anlam da vasiyetiymiş.
Ruhun şad olsun Güzel Abla, eğitim de, TEV de, eminiz ki en kısa zamanda arzuladığın noktaya gelecek ve o kutsal meşale hep zirvede dalgalanmaya hep devam edecek.
Çağdaş eğitimsiz bir Türkiye, TEV’siz de eğitim olmaz.
Sadece ülkemizde değil, dünyanın dört bir yanında seni hatırlayanlar hep olacak...
