Ömrümüz sınavlarla geçiyor. Kendimiz kurtulduk derken, bir bakmışsınız çocuklar, torunlar da bu kervana takılmış. Peki onca mücadeleye, onca masrafa, onca zamana değiyor mu? Keşke gönül rahatlığıyla evet diyebilseydik…
Sınavlar yüzünden çocuklar çocukluğunu, gençler gençliğini yaşayamıyor.
Anne babaların en büyük üzüntü kaynağı ise harcadıkları para ya da çektikleri stres deği, çocuklarının mum gibi gözlerinin önünde eriyip bitmeleri.
Bu konuda çok sözler verildi, köprünün altından çok sular aktı.
Şimdi yeni bir dönem başlıyor ve eminiz ki bu konuda yeni bir bakış açısı söz konusu olacaktır. Olmalı da…
Sınavlar 10 öğrenciyi sevindiriyorsa, 90’ını değersizleştiriyor.
Oysa öğrencilerin tümü başarılı olsa da ne istedikleri okullara girebiliyorlar ne de Türkiye şampiyonu dahi olsalar istedikleri işe girme şansları oluyor.
Bunun o kadar çok örneğini gördük ki artık hiç şaşırmıyoruz!
Peki ona rağmen neden hala sınav başvurularında her sene yeni rekorlar karılıyor?
Önlerinde başka bir seçenek olmadığı için çaresizlikten, mecburiyetten ve en önemlisi de umut tacirlerinin onlara hayal satmalarından.
Ne olur artık bu uykudan uyanalım ve çocuklarımızı bu sınav batağından kurtaralım.
“Nasıl?”ı kolay, yeter ki karar verelim. Gerisi kendiliğinde gelir…
