En iyi okul en yüksek puanlı okullar olmadığı gibi, en iyi meslekler de en popüler olanlar değildir. Ama biz bu yanlışı hep yapıyoruz. Yıllarca hayalini kurduğumuz geleceğe değil, birkaç saatlik ne ölçtüğü belirsiz sınavların ve puanların götürdüğü kaosa koşuyoruz.
Şu anda bir yandan liseye ve üniversiteye girmeye hazırlanan milyonlar, öte yandan tüm bu zor süreçlerden alnının akıyla çıkıp hayata tutunmaya çalışan on milyonlar var.
Hepsi yorgun, hepsi tedirgin, hepsi umudunu yitirmek üzere.
Sadece onlar mı?
Aileleri de aynı duygular içerisinde.
Böylesi bir duyguyu onlara yaşatmaya, hiç ama hiç kimsenin hakkı yok.
Olamaz da, olmamalı da. Ama bizde hep oluyor.
Bu yanlışa öylesine alıştık ki, tek doğru o sanıyoruz.
Kabahati hâlâ çocuklarımızda arıyoruz.
Sanki hepsi tam puan alsa gidecekleri okul, üniversiteden birincilikle mezun olsalar çalışacak iş varmış gibi!..
“Eleştirmek kolay, çözüm öner” diyenler var hâlâ.
Yüzlerce kez yazdık, bir kez daha yazarız.
Yeter ki dikkate alalım, yeter ki “umut tacirliği”nden ve anaokuluna başlayan her öğrenciyi üniversite önüne yığmaktan artık vazgeçelim.
Her öğrenciyi ilgi, yetenek, hayalleri ve akademik başarıları doğrultusunda olabildiğince erken yaşlarda mesleğe ya da üniversiteye yönlendirelim.
İstihdam odaklı insan gücü planlaması yapıp kontenjanları ona göre belirleyelim.
Meslek yelpazesini günümüz ve gelecek koşullarına göre hem yenileyelim hem de genişletelim.
Sadakate değil liyakate dayalı bir eğitim anlayışı oturtalım.
Sınav odaklı değil yetkinlik kazandırıcı eğitime yönelelim.
Gerisi kendiliğinden gelecektir…
