Eğitimde fırtınalar kopuyor. Milyonlarca öğrenci ve veli sınavlar yüzünden perişan. Milyonlarca öğretmen ve öğretmen adayı önünü göremiyor. Diplomalar adeta yok hükmünde. Mahallede kaydolacak okul yok. Görünen o ki yaşananlar ne iktidarın umurunda ne de muhalefetin!
30 milyonu aşkın öğrencimiz ve iş arayanımız , bir o kadar da velimiz var.
Hemen hepsi de mutsuz ve bir dokunduğunuzda bin ah işitiyorsunuz.
Onlar ellerinden geleni hatta çok daha fazlasını yapıyor.
Yeter ki çocukları mutlu olsun diye fedakarlıkta sınır tanımıyorlar.
Geldikleri nokta ise orta:
Mutsuzlar,
Tedirginler,
Önlerini göremiyorlar,
Gelecek endişeleri var,
Huzursuzlar,
İçlerine kapandılar
Çoğu da depresyonda!..
İstediğimiz bu mu?
Evet diyen zor çıkar ama sonuç ortada.
Peki o zaman nerede hata yapıyoruz?
En büyük sorunumuz ne?
Aslında yaşanan tüm sorunları tek kelimeyle ifade etmek mümkün!
Duyarsızlık,
duyarsızlık,
duyarsızlık…
İktidar sahipleri gibi, muhalefet de çocukları ve gençleri ne kadar çok sevdiğini her fırsatta dile getiriyor.
Samimi oldukların da eminiz.
Peki o zaman bu tablo neyin nesi ve onlar nerede?
Eğitimi ve sorunları bu boyutları ile şimdi değil de ne zaman konuşacaklar?
Anne, babaların, gözlerinin önünde eriyip biten çocukları için kahrolmalarını daha ne kadar izleyecekler?
Çocukları ve gençleri sevmek, lafla değil sorunlarına sahip çıkmak ve onlar için mücadele etmekle olur.
Bir ülkede gençler mutsuzsa herkes mutsuzdur!..
Ne olur bunu görelim artık!..
