Her meslek kutsaldır ve harcanan her emek önemlidir ama bazıları var ki çok daha özeldir. Geleceğimizin mimarları öğretmenlerimiz de onlardan birisidir. Onlara verilen değer, çocuklarımıza ve geleceğimize verdiğimi değerin en önemli göstergesidir.
Öğretmeni, öğretmenliği hiç ama hiç kimse hafife almaz. Çünkü o mesleklerin en kutsalıdır.
Ailemizden sonra üzerimizde en derin iz bırakanlardan birisi de onlardır.
Bir çocuğun yaşamı boyunca karşısına çıkacak en büyük şans, onu keşfedecek bir öğretmendir.
“Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum”,
“İlim Çin’de de olsa gidip alınız”,
“Hiç okuyan ile okumayan bir olur mu”
ile yoğrulmuş bir kültürden ve inanç sisteminden geliyoruz.
Bu yüzdendir ki öğretmenlerimizin kalbimizde ve başımızın üzerinde her daim yerleri vardır…
Onlar ne kadar mutlu, donanımlı, liyakatli, erdemli olurlarsa, geleceğimiz o denli güçlü olur.
Bu sadece bizde değil, dünyanın her yerinde böyledir ve böyle olmaya da devam edecektir.
Şimdi bu çerçevede yapılan son açıklamalara ve yaşanan ve yaşanacak olan “mülakat krizine” bir kez daha göz atalım.
Nerede hata yapıyoruz sorusuna hep birlikte cevap arayalım…
Robotların eğitim ve yargıdaki rolüne yönelik bir toplantıya katılmıştım.
Özeti şuydu:
Robotlar ödevleri değerlendirmede, sınavları okumada, savcı ve avukatların yaptıkları görevlerde, öğretmenlerin ve yargı mensuplarının üzerlerindeki yükü önemli ölçüde alabilirler ama bir hakimin vicdani kanaatini, bir öğretmenin şefkatini asla gösteremezler. Bu yüzden de hakim ve öğretmen olamazlar, olsalar da bir şeyler hep eksik kalır!..
Mülakatlar yakında başlayacak, dönelim jüriye, 45 dakikalık öğrencisiz bir süreçte, bir öğretmenin öğrenciye bakışını, şefkatini, toleransını, sabrını, empatisini, sızlayan vicdanını, kırılan kalpleri tamirini ve en önemlisi de dışarıdaki sorunları nedeniyle kendini derse veremeyen öğrenciyi derse döndürmek için verdiği çabayı nasıl göreceksiniz, nasıl ölçeceksiniz, nasıl değerlendireceksiniz?..
Tartışmalar yeniden alevlenecek, yapılan hatalar nedeniyle kurumlar, kişiler, eğitim ve en önemlisi de öğretmenlik mesleği yıpranmaya devam edecek.
İstediğimiz bu mu?
Değilse, neden o zaman yangına körükle gidiyoruz?
Israrla gitmeye devam ediyoruz?..
