Eğitim, bilim, akıl ve liyakat söz konusu olduğunda tartışmadan çok bir dinginlik söz konusu olmalı. Yılların birikimi bunu gerektirir, ama bizde tam tersi. Eğitimde tartışmalı olmayan bir konu yok gibi; sistem sürekli değişiyor, değiştikçe de tartışılıyor. Sonuç?
Her ülkenin anayasal çerçevede bir eğitim politikası vardır; değişen iktidarlar rötuş yaparlar, ama ana çatıya dokunmazlar. Bizde ise, bırakın iktidar değişikliğini, aynı iktidarın bakanları değiştiğinde bile eğitim A’dan Z’ye her şey sil baştan değişiyor. Bir sonraki bakan da o değişen her şeyi yeniden değiştiriyor.
Eğitime ve eğitim kurumlarına duyulan güvenin dibe vurması, biraz da bu yüzden. Arada bir de olsa doğru bir şey yapıldığında bile ona da kuşkuyla bakılıyor. Acaba arkasında ne var, diye sorgulanmaya başlanıyor. Gerekçesi de bu yap-bozlar...
En acısı da, eğitim, çocuklarımız, öğretmenlerimizin itibarı ve dolayısıyla ülkemizin geleceği söz konusu olduğunda bile tek ses, tek yürek olamıyorsak, hangi konuda olacağız? 50 milyona aşkın öğrencisi, velisi, öğretmeni, üniversite öğretim elemanı ve diğer paydaşları ile eğitimden büyük bir aile mi var? Yok.
Peki, o zaman eğitimde neden bu büyük ailenin hiç söz hakkı yok? Şimdi değilse, ne zaman tek ses, tek yürek olup eğitimin, çocuklarımızın ve ülkemizin geleceğine sahip çıkacağız? Eğitimi herkesten önce kendimiz ciddiye alacağız. Sınavdan sınava değil de, her daim eğitimi yakından takip edeceğiz.
Sonuçlar yakında açıklanacak ve işin garibi, ne biliyor musunuz? En alttakiler gibi, en tepedekilerin de kafaları karmakarışık! LGS’de soruların tamamını yapan aileler ve öğrenciler bile ikilemde.
Gitmek istedikleri okula gidemiyorlar, çünkü ücreti çok yüksek! Burs alamıyorlar, çünkü fakir değiller ama o ücreti ödeyecek kadar zengin de değiller ve başarı bursu verilmiyor! Üniversitelerde var da, yabancı kolejlerde neden başarı bursu yok, bunu da anlamak mümkün değil...
