Her konuda olduğu gibi sınav şampiyonluğunda da enflasyon var. Eskiden tek şampiyon zor çıkardı, şimdi onlarca, yüzlerce çıkıyor. Hatta bir ara binlercesi çıkmıştı. Peki, bu ne anlama geliyor? Eğitimde çağ mı atladık yoksa?..
Sorular kolay deseniz, çok da kolay değildi.
Eğitimde dünya standartlarının çok üzerindeyiz desek, hiç inandırıcı olmayız.
Sorular sızdırılıyor mu deseniz, inanan çıkmaz ama öylesine örnekler yaşadık ki, sızdırılmıyor diyeni de zor bulursunuz.
Peki, o zaman gelinen bu noktanın özeti ne?
Çok iyi yarış atları yetiştiremiyorsak da çok iyi sınav gladyatörleri yetiştiriyoruz.
Yıllarca, hemen her gün yüzlerce test çözüyor, sınavla yatıp, sınavla kalkıyorlar.
Arada yaşanmayan çocukluk ve gençlik yılları ve derin hayal kırıklıkları olsa da, yüzlerce şampiyonumuz var. O bize yeter!..
Rakamlar, istatistikler her şey değildir. Hele ki eğitimde.
Tek bir çocuğumuzu feda edemeyiz.
Şampiyonlar için sevinirken, yaşamı altüst olanları da aynı oranda ciddiye almak zorundayız.
Hep şampiyonlar konuşulur, manşetlere çıkar ama çok zor şartlarda eğitimini tamamlayan, ellerinden geleni yapmalarına rağmen içinde bulundukları şartlar nedeniyle ortada kalanlar hiç konuşulmaz.
Şampiyonların pek çoğunun da mağdur ve kırgın olduğunu biliyor musunuz?
Yıllar içerisinde öylesine çok örnekler gördük ki, onların üzüntüleri, hiç çalışmadan sınava girip kendini hayatın akışına bırakanlarınkinden çok daha büyüktü.
Örneğin, bu yılki sınavın şampiyonları içerisinde de benzer isimler var.
Okulunu birincilikle bitirip, birkaç dili ana dili gibi konuşup, sınav şampiyonu da olmasına rağmen istediği koleje giremeyenler olacak.
Neden mi? Çünkü çok fakir ya da çok zengin olmadıkları için.
Beyaz yakalı çocuğu ve babasının maaşı, az maaşı olanlara göre daha yüksek olduğu için bursluluk kontenjanından yararlanamıyor, okul ücretini ödeyemeyecek kadar da gelirleri yok!
Robert ve benzeri okullar, isteseler tüm öğrencilerine olmasa bile çok daha fazla öğrencisine burs yaratabilirler ama umurlarında bile değil.
Nasıl olsa gelen birileri varsa, niye uğraşsınlar ki?
Hayali yerle bir olan çocuklar umurlarında olsa böyle mi davranırlardı?
MEB ise daha da garip, bursları kendisi yönetsin istiyor ama taşın altına elini koymuyor, sevinenin beş katı üzülen olmuş zerre kadar dikkatlerini çekmiyor.
Keşke biraz da bu konulara kafa yorsak.
Çocuklarımızı yeterince seviyor ve geleceklerini önemsiyor olsaydık, yorardık ama tablo ortada!
Kendimizi daha ne kadar kandırmaya devam edeceğiz, çocuklarımızın sınavlarla değersizleştirilmelerine daha ne kadar seyirci kalacağız?
---
