Bugünün gençliği hiç kimseye yaranamadı. Ne ailelerine, ne devlete ne işverenlere ne de yuva kurmak istediklerinde karşı tarafa. Oysa en çok çileyi onlar çekiyor…
Ne istediysek yaptılar, nasıl bir yol haritası çizdiysek onu takip ettiler.
Okula başlayan öğrencilerin önüne tane seçenek koyduk.
O da LGS, YKS ve KPSS.
“İyi bir liseye gir, üniversiteyi kazan, diplomayı al, bir de KPSS’de iyi bir puan al gerisi gelir” dedik!
Peki öyle mi oldu?
Tam bir hayal kırıklığı…
Eğitim, eğitim, ille de eğitim demekten dilimizde tüy bitti ve geldiğimiz nokta ortada!
Peki nerede hata yaptık?
Dünya değişiyor, eğitim yerinde sayıyor.
Hatta geriye gidiyor.
70,80 yıl önceki müfredat programları günümüz öğrencilerine demode geliyor.
Öğrenmeye ilgi azalıyor.
Hedef çok sınav, çok diploma ve bol kazançlı bir iş ama o da aslanın ağzında!..
Türkiye Yüzyılı Maarif Modeli ile bunu aşacağımızı sandık, mülakat çıkmazında, hijyen bataklığında kaybolduk.
Eğitim, akıl ve bilimi referans alan, pedagojik yöntemlerden asla vazgeçmeyen, öğretim kurumlarını da laboratuvar olarak kullanarak günümüz ve özellikle de geleceğe yönelik olarak sil baştan yeniden dizayn edilmesi gerekiyor.
Fabrika ayarlarından yani bizi biz yapan milli, manevi ve insani değerlerimizden asla taviz vermeden değişerek, gelişerek, sorgulayarak yola devam etmeliyiz.
Sesli düşünmeye devam edelim.
İlk sorumuz “4+4+4 değişmeli mi?”
ikincisi de “Öğretmen yetiştirme, atama ve kariyer sistemimiz aynen devam etmeli mi yoksa hemen değiştirilmeli mi?..”ydi.
Bugünkü sorumuz ise “Herkes üniversite okumak zorunda mı? Umut tacirliği mi yoksa ilgi’ yetenek ve hayaller doğrultusunda erken yönlendirme mi?..”
Doğru sorular sormadan, doğru cevaplar da bulamayız, doğru yol haritası da çizemeyiz!..
Peki bunu yapmaya hazır mıyız?
Yoksa gündemimiz çok daha farklı mı?..
Eğitimin geleceğine yönelik sorular sormaya devam edelim:
“Üreten bir nesil için mi eğitim yoksa diplomalı sayısını artırma yönelik bir eğitim mi?..”
