"Aslında okuyup okumayacağınızdan emin olmasam da (ne kadar yoğun olduğunuzu tahmin edebiliyorum çünkü), sesimi duyurma, benim durumumda olanları hatırlatma amacıyla yazıyorum. Açıkçası size erişmek, eğer bir fırsatınız olur da bu konuyu gazetede ele alırsanız bunun oldukça etkili olacağını düşündüğüm için çok önemli. Kim ne derse desin, siz tanıdığım hemen herkesin okuduğu yazarlardan birisiniz.
Ben 34 yaşında iki çocuk annesi bir kadınım, kızım 4, oğlum 1 yaşında. Eşim de ben de kamuda çalışıyoruz. Görece iyi maaşlarımız olmakla birlikte, ay sonunu getiremeyen tipik memurlarız. Herşeye rağmen huzurlu bir aileyiz.
1,5 yıl önce kızımıza tip 1 diyabet teşhisi kondu. tamamen tesadüf ile tahlil yaptırarak öğrendik bu durumu ve elbette çok çok büyük bir şok oldu bizim için. hiç unutmuyorum cumartesi öğrendik ve pazar tahlilleri ile de doğrulanarak derhal insülin başladık.
amacım duygu sömürüsü yapmak, acındırmak vs kesinlikle değil, o yüzden duygulardan söz etmeden yaşadıklarımızı anlatmak istiyorum. bu hastalık sonuçta ölümcül değil; zor bir hastalık, komplikasyonlar vb olabiliyor. tv ve yazılı basın da insanları korkutma konusunda çok başarılı ve herkes acıyor diyabetli insanlara, özellikle çocuklara. ama bu hastalığın en zor kısmı sosyal hayat. Artık diyet yok, karbonhidrat sayımı yöntemiyle sınırsız yenebiliyor ama insanların içinde çocuğa ölçüm ve iğne yapmak zor oluyor. siz utanmasanız da ki çok anlamsız, insanlar çocuğunuza ah vah dedikçe çocuk da ürküyor.
yine bunu da kaldırabilirsiniz ama bir kısım var ki onu tolere edemiyorsunuz. okul meselesi yavaş yavaş devreye giriyor bizim için. Kızımızın gelecek yıl anaokuluna gitmesi gerekiyor. tüm anneler gibi ben de araştırmalara başladım. açıkçası iki çocuğu özel okulda okutmak gibi bir imkanım yok ama tüm şartları zorlamak zorundayım, çünkü kızımı alabilecek bir devlet okulu yok. kızımın sorumluluğunu almak isteyecek bir okul bulmak mümkün olmadı maalesef. hadi dedik, bir şekilde zorlayacağız özel okula verelim kızı, oğlana Allah kerim; ama o da istediğimiz gibi olamıyor. özel okullar da aynı devlet okulları gibi sorumluluğu almak istemediler. hele biri kendilerinin ders saatlerinin çok uzun olduğu, bize butik bir okulun uygun olacağını düşündüklerini söyledi; sanki diğerleri farklıymış gibi.. birisinde (ki gerçekten butik okul gibi) ilk görüştüğüm kişi olumluyken, amirleriyle konuşup bana olumsuz cevap verdi. Kabul edecek okullardan biri de iğneyi ve ölçümü ayrı düşünerek mırın kırın etti. sadece bir özel okul daha normal yaklaştı.
çok karışık ve anlaşılmaz yazdığımı biliyorum ama zihnim öyle dolu ki bu konuda size anlatamam. ben bir şekilde şartlarımı zorlayayım diyebiliyorum maddi durumu benden kötü olanlar ne yapsın? o kadar okulla görüştüm, hiçbirinde diyabetli çocuk yok. bu kadar çocuk nerede diye düşünüyorum, insanlar çocuklarını ya izole ediyorlar okul öncesi eğitime vermiyorlar, ya da saklayıp çocuğun gün boyu insülinsiz gezmesine razı olup akşam düzenliyorlar. ilkokuldan sonra da kendi yapabiliyor belki çocuk.
ben dediğim gibi ikinci çocuğu şimdilik hesaba katmadan bir özel okul bulacağım kızıma. gerekirse annemin biz büyürken yaptığı gibi 5 yıl aynı ayakkabıyı giyeceğim ama bir yol bulacağım. peki benden kötü durumdakiler ne yapacak, devlet bu çocuklar için genel anlamda birşeyler yapsa da bu okul düzeyine nasıl inecek? üniversite sınavına insülin pompası var diye alınmayan kızcağızın hayatı ne olacak?
benim çocuğumun hali ne olacak? İstediği okulda iyi bir eğitime değil, onu kabul edecek yere mahkum kalacak. İnsanlar hep acıyacak, hep garip bakışlarla karşılaşacak, bilhassa eğitmenler tarafından.. ne yapalım?
bana niye yazdın derseniz, belki bu konuyu yazarsınız diye düşündüm. belki biri bunu dile getirirse bir farkındalık olur ülkede.. belki çocuklarımız normalleşir insanların gözünde..
saygılar, sevgiler size ve ailenize...."
www.egitimajansi.com
