Çocuğa nitelik kazandırmanın bir getirisi olduğu için çocuğa iyi bir eğitim sağlamak önem kazanıyor.
Geçenlerde Güney Koreli bir dostum, “Kore’nin üst orta gelirli bir ülkeden, yüksek gelirli bir ülkeye dönüşmesine neden olan en önemli faktör nedir diye sorsan, eğitimdir diye cevap verirdim.” dedi. “Koreli anne ve babalar için çocuklarının eğitimi önemlidir demem yetmez, çocukların eğitimi onların hayattaki temel takıntısıdır” diye de ekledi. İşte ben birkaç gündür bunu düşünüyorum. Türkiye’de çocukların eğitimi, Türk anne ve babaların hayattaki temel takıntısı mıdır? Aşağıdaki resim, sınava giren çocuklarını bekleyen anne ve babaları gösteriyor. Bizim buralarda da benzer resimleri görüyoruz. Ama bu kadarını gördüğümüzden emin değilim. Şimdi bir düşünün. Mutlaka çocuğunuz için hayatta en iyisini istersiniz. Peki, çocuğunuza şehrin değer kazanacak yerinde bir ev ya da arsa mı bırakmak istersiniz yoksa iyi bir eğitim alması için gereken masrafa mı katlanırsınız? Hayatta öyle her şey aynı anda olmuyor. Hayatta bütçe kısıtı diye bir kavram var. Dürüst olun: Hangisini yapardınız?
Yukarıdaki soruya Kore’de verilen cevap açık. Orada ebeveynler çocuklarına iyi bir eğitim vermek için kendilerini paralıyorlar. Bunun sonucu da ortada. 1995 yılında Koreli gençlerin yüzde 40’ı üniversiteye gidebiliyormuş, o vakit Türkiye’de bu oran yüzde 20’nin altındaymış. 2011 yılı itibariyle Türk gençlerinin yüzde 40’ı üniversiteye girebiliyor. Koreli gençler arasında ise bu oran yüzde 70’i aşmış durumda. Koreli gençlerin üniversiteye erişimi, Türk gençlerinden daha kolay. Şöyle diyeyim: Kore’de sınavlar daha kolay değil, imkanlar daha fazla. Bu ilk nokta olsun.
Geleyim ikinci noktaya: Kore’de yüksek öğretimin finansmanını anne ve babalar, Türkiye’de ise devlet gerçekleştiriyor. Kore’de yüksek öğretim masraflarının yüzde 75’i özel kaynaklardan, Türkiye’de ise yüzde 95’i kamu kaynaklarından karşılanıyor. Devletçi Fransa’da bile gençlerin yüksek eğitim masraflarının yaklaşık yüzde 80’i kamu kaynaklarından karşılanıyor. İşte “Kore’de çocukların eğitimi anne ve babaların temel takıntısıdır” sözünden ben bunu anlıyorum. Eğitim, ailenin kendi kaynakları ile finanse ediliyor ve eğitimin bir fark yaratacağına inanan aile, çocuklarına iyi bir eğitim sağlamak için ellerinden geleni yapıyorlar. Hayatlarının temel amacı bu oluyor.
Bu kadar kaynak ayrılınca, 40 ülke için Pearson tarafından yapılan bir çalışmada, Finlandiya’nın eğitim sistemi birinci, Kore’ninki ikinci en iyi çıkıyor. Türkiye ise, 34üncülükle, vasatın dibi ülkeler grubuna düşüyor. On yıllık tek parti iktidarında beş milli eğitim bakanı gören bir ülkenin eğitim sistemi kararlı bir dengeye bir türlü oturamıyor. Bu da üçüncü nokta.
Yazının Devamı İçin Tıklayın!
