''Eskiden “Anadolu Lisesi” deyince herkesin gözü parlardı; veliler çocuklarının, öğretmenler öğrencilerinin bu liselere girmelerinden gurur duyarlardı. Zaten herkes bu okullara giremezdi. Girenler için “Bu çocuk kesin iyi bir üniversiteye de girer” diye güvenle konuşulurdu. Çünkü o zamanki Anadolu liselerinin eğitim seviyesi şüphe bırakmayacak kadar iyi idi. Çünkü o zamanki Anadolu Liseleri “parmakla” sayılırdı. Eskiden “Üniversite” deyince de herkesin gözü parlardı; girmeyi başaranlara ayrı bir gözle bakılır, çıkmayı başaranlara ise hayranlık duyulurdu. Zaten herkes bu okullara giremezdi. Üniversite mezunu olmak ise, “iyi bir iş sahibi olmayı garanti edebilmekti” o zamanlar. Çünkü o zamanki üniversitelerin eğitim seviyesi şüphe bırakmayacak kadar iyi idi. Çünkü o zamanki Üniversiteler “parmakla” sayılırdı. Zamanla Üniversitelerin sayısı hızla arttı. Bu okullara girmek için avantaj sağladığı düşünülen büyülü “Anadolu” ön ekine sahip alelade okulların sayısı da bu artışa ayak uydurdu. Sanki memleketin bu kadar Anadolu Lisesi ve üniversiteye ve üniversite mezununa ihtiyacı varmış gibi! Üniversite mezunları hayal ettiklerini bulamayıp “diplomalı işsizler ordusunun ön saflarında” yerlerini alınca, meslek erbabı olmak için yaşlarının da geçtiğinin farkına varıyorlar ve bir psikolojik travma daha yaşıyorlar. Ama kimse çıkıp ta “üniversite mezunu olunca her şey tozpembe olmuyor, bu memleketin hep üst kademede çalışmayı hedefleyenlerden ziyade, ara kademelerde çalışacak meslek erbaplarına ihtiyacı var” demedi. “Anadolu liselerini artırıp ta ne yapacağız, esas ihtiyacımız olan meslek liselerini artıralım ve cazip hale getirelim” de denmedi. “Hatta mühendislik gibi talep gören branşlara yönelik üniversitelere gitmek isteyenlere ön şart olarak meslek lisesini koymak gerekir, tekniker olamayan teknisyen olur, mühendis olamayan tekniker olur, memleketin de ara eleman ihtiyacı hallolur” diyen de pek olmadı sanki. Şimdi ne oldu!? Halimize bakın. SBS bir yandan, LYS bir yandan. Milyonlarca öğrencinin zorunlu 12 yıllık eğitim sisteminde mahkûm edildiği sınavlar silsilesi. Her bir sınav için vaatler veren ve sayısı telaffuz edilemeyecek kadar çoğalan dershaneler de ayrı bir yük. Verilen paralara mı yanarsın, yoksa hem okul hem de dershanede aynı konular için harcanan zamana mı? Sanki her SBS’de, her LYS’de “hatalı sorular mı var?”, “sonuçlar da yanlışlık mı var?” , “tercih ve yerleştirmeler de hata mı yapıldı?” tartışmaları yapılmıyormuş gibi, bu hataları sürecin doğal bir sonucu olarak insanlara kanıksatıp, ortaya atılan yeni modellerle, bir sınav kaldırılıp, adı farklı birçok sınav konuluyor yerine. Yani, bugün bir sınav için kafaları karıştıran tüm sıkıntılar ve şaibelerin, bundan sonra birçok sınavda karşımıza çıkacağının işaretini veriyorlar. Sınav varsa, dershane de var. Sınavı kaldırmaz, adını değiştirirsen, dershaneyi de kaldıramaz adını değiştirirsin ancak. Adı değişmiş sınav sayıları artarsa, adı değişmiş dershanelere verilecek paraların meblağlarının da artacağı açık değil mi? SBS için her öğrenciden 10 TL alındı, LYS için daha da fazlası. Yeni modelde yıl içinde yapılacak merkezi sınavlar bedava mı olacak? Bu sınavlarda görevli öğretmenlerin ücretlerini, sınav giderlerini kim karşılayacak? Neden, iyileştirme yönünde ortaya atılan her fikir ve uygulama, vatandaşın cebinin derinliklerine biraz daha nüfuz edecekmiş izlenimi veriyor? Neden insanların öyle ya da böyle bir şeye alışmasına fırsat verilmiyor artık! Unutmayalım “yuvarlanan taş yosun tutmaz”. Madem iyi şeyleri artıramıyoruz her nedense, lütfen, diğer şeylerin sayısını da artırmayın artık! Ne Anadolu Liselerinin, ne üniversitelerin, ne de sınavların. Çünkü bu ülkede sayısı artan her şeyin değeri azalıyor, ama vatandaşa maliyeti artıyor! Hem maddi, hem manevi.''
EĞİTİM AJANSI
