Annem, babamın eğitime verdiği önemi sıklıkla anlatırdı.
Köylük yerde evin en büyüğü olan babam ve yaşça ona yakın kardeşleri evlendiklerinde dedemin evinde yaşamaya devam etmişler. Köyde yapılacak işleri de beraber yapmaya devam etmişler; ama bizim köy biraz dağlık olduğu için onca nüfusun karnını doyurmak pek kolay olmuyormuş. Dedem de o sıralar İstanbul'a gelip çalışırmış ve parayı da köye gönderirmiş. İşte o günlerden birinde ebem (köylük yerde babaannelere ve anneannelere kısaca ebe denirdi), artık yokluğa nasıl sıkılmışsa ağır sözler edermiş.
Annem, o olayı şöyle anlatırdı:
Eben, dama çıkar "Bir kişi s.çıyor, otuz kişi yiyor" diye bağırırdı.
Bu lafların üzerine babam daha fazla dayanamamış ve beş çocuğunu da alarak köyden ayrılmaya karar vermiş. Batı Gümüşhane'nin köylerindeki en büyük sıkıntılardan biri de, ilkokuldan sonra okul olmaması imiş. Bu güçlü bahanenin de arkasına sığınarak İstanbul'a göç etmiş. Evin son üyesi de İstanbul'da dünyaya gelince kadro tamamlanmış.
Ben bunları yaşamayıp sonradan dinleyen biri olduğum için bana masal gibi geliyor. Bu yüzden de genelde mişli geçmiş zamanlı cümleler kuruyorum.
Toplumumuzda, maddi zorluklar ve çocukların eğitim zorunluluğundan dolayı büyük kentlere göç eden birçok aile var. Onların eğitime verdiği önemin farklı versiyonlarını şimdiki aileler de veriyor. Özellikle çocuklarının daha iyi bir gelecek kurmaları için sırf iyi üniversitelerde okusunlar diye canla başla çalışıp çocuklarını okutmaya çalışıyorlar. Kendileri olamadılar belki; ama çocuklarının, doktor, mühendis ya da avukat gibi saygın mesleklerde olmalarını istemeleri bundandır.
Sevgili gençler,
Sizi anlamakla birlikte anne ve babalarınızın bu kaygılarını da yabana atmamanızı salık veriyorum. Bu yüzden, ulvi bir amaç uğruna, sırf siz rahat edesiniz, kendi çektiklerini siz yaşamayın diye, bunca emek ve sıkıntı çektikleri için anne ve babalarınıza sizin adınıza ben teşekkür etmek istiyorum. Sağolsunlar, varolsunlar.
